Niamh - Corax

• BandNiamh [IT]
• TitelCorax
• Release datum22-04-2017
• LabelGhost Label Record [IT]
• Genre Alternative metal, Nu-metal

Tracklist

1. Putting the Fun in Funeral
2. The Wow Effect
3. Eat. Pray. Kill.
4. Mrs. Fletcher's Relatives
5. My Antichrist Anaemia
6. The Voices Made Me Do It
7. Paracetamolotov
8. Maniac (Flashdance cover)

Informatie over het Italiaanse Niamh is online niet uitermate overdadig voorhanden; zelf had ik er ook nog nooit van gehoord. Ik houd het er maar op dat het een nieuwe band is. Vanuit het schijnbare niets kregen we pas geleden het (debuut?)album Corax opgestuurd, dat al in april van dit jaar verscheen. Nou ja, toch maar even luisteren dus.

Bij de titel van albumopener Putting the Fun in Funeral moet ik direct grinniken, omdat ik moet denken aan de bijna gelijknamige afscheids-EP van Carnal Leftovers. In muzikaal opzicht zijn er absoluut geen vergelijkingen denkbaar. Niamh maakt namelijk een soort van melodieuze, Deftones-achtige nu metal. Voornaamste kenmerken: hakkende riffs en ritmes, afgewisseld met melodieuze lijntjes, ritmisch lekker in het gehoor liggend drumwerk, met toch variabele patroontjes, wisselend cleane en schreeuwerige zang, en veel aanvullend, vooral sferisch toetsenwerk.

Bij het navolgende The Wow Effect moet ik wel heel erg denken aan Linkin Park, en dat is mijn belevingswereld echt geen wow effect. Eerder een aanwijzing voor voorspelbaarheid en verveling, vastgeroeste patroontjes en eenheidsworst. Dat blijkt verder gelukkig wel mee te vallen, want de eerder genoemde afwisseling blijkt ook voor de muzikale invulling te gelden. Met Eat. Pray. Kill. gaan we een beetje de melodieuze metalcore richting in, dit nummer is in elk geval een stuk opzwepender dan z'n voorganger.

Mrs. Fletcher's Relatives en vooral My Antichrist Anaemia moeten het daarna vooral weer hebben van de synths, die hier voor een wat elektronisch-geladen invulling zorgen. Wel is in die eerste weer een beetje de sfeer van Linkin Park aanwezig, al is het wat minder storend. Zeker het gitaarwerk mag er bij vlagen best wezen. My Antichrist Anaemia gooit het weer iets meer over de metalcore-boeg, en laat lekker uptempo en groovende stukken horen. Het refrein vind ik helaas vrij irritant.

The Voices Made Me Do It en Paracetamolotov refereren beiden nog het meest aan de oorspronkelijke nu metal. Die eerste is lekker vlot, daarin sijpelt wat Korn door, terwijl Paracetamolotov behoorlijk dynamisch is, en bij vlagen de vouwen uit je strakgestreken pantalon blaast. Er wordt afgesloten met een naar mijn mening volledig mislukte cover van de jaren '80 klassieker Maniac (indertijd op naam van Michael Sembello, uit de dans-hitfilm Flashdance). Daarentegen is de bijbehorende video hilarisch.

Al met al vind ik Corax geen geweldig album. Nummers als bijvoorbeeld Eat. Pray. Kill., Mrs. Fletcher's Relatives en Paracetamolotov hebben zeker zo hun momenten. De muziek sluit niet helemaal aan bij mijn persoonlijke smaak, daarvoor is het te weinig spannend en heavy Er Wordt zeker degelijk gemusiceerd, en de meeste composities zijn behoorlijk catchy; te catchy dus naar mijn mening. Mocht je echter bands als Deftones, Korn, Linkin Park, maar ook Lacuna Coil leuk vinden, dan ga je aan Niamh zeker ook het nodige plezier beleven!