Nibiru - Panspermia

• BandNibiru [IT]
• TitelPanspermia
• Release datum13-11-2020
• LabelArgonauta Records [IT]
• PromotorAll Noir [DE]
• Genre Avant-garde / experimentele metal, Drone / Ambient, Sludgemetal

Tracklist

01. Alkaest
02. Aqua Solis
03. Efflatus
04. Kteis

Van het Italiaanse collectief Nibiru besprak ik hier al voorgaand werk, waar ik bij vlagen best van onder de indruk was. De 'muziek' van Nibiru past nauwelijks in een hokje, en ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die dit niet eens muziek zouden noemen. Toch brengt Nibiru min of meer samenhangende, dan wel bijeengeraapte klanken en geluiden voort, dus ja, ik vind dit muziek. Het nieuwe Panspermia is hun zesde langspeler (of hun zevende wanneer je het als EP bedoelde Teloch ook mee wil tellen.

Langspeler is in het geval van Nibiru zeker geen loos begrip; de vier tracks van Panspermia halen bij elkaar bijna 67 minuten. Dat is dus ruim een uur aan schijnbaar chaotisch muzikale waanzin, vermengd met lang uitgesponnen naar ambient neigende drones en dissonant klinkende waanzin. Als ik dit zo achter elkaar opschrijf klinkt dat niet echt als een aanbeveling, maar dat is het grappig genoeg wel.

Opener Alkaest vind ik opvallend hard en rauw, en laat veel vervormde gitaren horen. Hier geen rustgevende drones, maar een kakofonie aan geluiden, waarbij de samenhang niet echt voor hand ligt. Aqua Solis klinkt daarna iets meer vertrouwd, met een trage opbouw aan 'rare' geluiden, zoals ik ze van Nibiru gewend ben. Zo ken ik ze weer. Al gaat het hier na een minuut of twaalf ook weer helemaal los, deze keer in een herhalend ritme waar je relatief gemakkelijk je kunt laten meevoeren. De geluiden op zichzelf zijn, zoals meestal, vreemd, maar met dank aan de percussie is er een basisritme waar je je aan vast kunt houden.

Afsluiter Kteis past nog het best bij de Nibiru die ik in mijn hoofd heb van de laatste paar albums. De basis'melodie' (eerder een soort drone, aangevuld met strijkers) klinkt als een variatie op de bekende dodenmars (Marche Funebre) en weet mijn aandacht goed vast te houden. Gaandeweg worden er wat andere (vocale) geluiden aan toegevoegd (waaronder ook koebellen!), maar de basis blijft intact. Ik denk eerlijk gezegd dat deze relatief korte track (negen minuten) best een goed instapmoment zou kunnen zijn als je deze band wil leren kennen.

Efflatus heb ik tot het laatst bewaard. Het laat opnieuw een hele lange, bedachtzame aanloop van subtiele kakofonie horen, die uiteindelijk leidt tot een black metal-achtige uitbarsting. Het zijn zo'n beetje de uitersten waarbinnen Nibiru zich beweegt. Ik ben er door de jaren heen aan gewend, maar mocht je dat nog niet zijn, dan wens ik je succes!