Noctem - Oblivion

• BandNoctem [ES]
• TitelOblivion
• Release datum13-06-2011
• LabelOblivion to Rising records / Metalblade records

Tracklist

01. Popol Vuh
02. The arrival of the false gods
03. Universal disorder
04. Abnegation and brutality
05. Invictus
06. Sons of Hun-Vucub
07. Seeking the ruin of souls
08. Unredemption
09. Q'uma'rka'aa'j
10. A borning winged snake
11. Oblivion

Nog niet zo lang geleden werd het tweede album van het Spaanse Noctem, met de titel Oblivion, ter review aangeboden. Hoewel het album inmiddels ruim een jaar oud is, wil ik er toch kort (als me dat lukt) even aandacht aan besteden. De band speelt een mengelmoesje van alles wat extreme metal te bieden heeft. Elementen uit black, death en thrash metal komen voorbij, de muziek is bovenal overdonderend.

Wanneer na het korte, atmosferische intro Popol Vuh de eerste tonen van The Arrival Of The False Gods losbarsten, doet het ubervette geluid zijn werk en word ik uit m'n sokken geblazen. Dit is bruut, dit is strak, dit rost als een malle. De hakkende riffs worden met een akelige precisie op de luisteraar afgevuurd, de drumbeats klinkt al even mechanisch strak en de zanger buldert zijn teksten uit alsof elk woord z'n laatste kan zijn. Wat een power!

Dat deze opener niet het enige zwaarkaliber of toevalstreffer (een rake!) is dat Noctem in huis heeft, laat bijvoorbeeld het eveneens sterk hakkende Universal Disorder horen. Dat niveau wordt vooralsnog volgehouden met de volgende tracks (Invictus, ook al met melodieus gitaarspel), en vindt wat mij betreft z'n climax met het overdonderende Sons Of Hun-Vucub. Vooral de vocalen klinken hier zo bruut over de toch ook niet misselijke muziek heen dat het door merg en been schiet.

Het tweede gedeelte van het album doet het qua bruutheid en tempo wat rustiger aan. Ook horen we een andere kant van Noctem; er wordt wat meer met melodieuze gitaarlijnen gestoeid. Zo neigt Unredemption een beetje naar melodeath, en horen we zelfs een heel licht symfonisch tintje. Een subtiel en broodnodig rustpuntje is er in de vorm van het instrumentaaltje Q'uma'rka'aa'j; cleane gitaar en lieflijk koortje, opgesierd met geluiden van een strijdtoneel.

Het vormt een mooi intro voor het navolgende A Boring Winged Snake, dat ook af en toe behoorlijk het tempo laat vieren. In combinatie met de hakkende ritmes doet de muziek me wel wat denken aan het recent besproken Ex Deo: licht bombastisch, maar nog altijd snoeihard. Het afsluitende titelnummer Oblivion is een atmosferische black metal achtige track, waarna soundscaperige geluiden worden uitgerekt tot een verrassing volgt.

De conclusie kan net zo kort en krachtig zijn als dit album: dit moet je een keer gehoord hebben.