Nuclear Winter - Seagrave

• BandNuclear Winter [ZW]
• TitelSeagrave
• Release datum21-07-2023
• LabelMMD Records [ZA]
• PromotorC Squared Music [CA]
• Genre Melodieuze deathmetal

Tracklist

01. The Glimmering Landscape
02. Starward Longing
03. Fates Mysteries
04. Thy Shadows Fall
05. The Grave Is Wide
06. The Dusk and the Song
07. Pale Memories
08. Black Waters
09. House of Silence [Bad Boys Blue cover]

Hard hitting metal with a well-balanced fusion of electronics

Ik maakte kennis met Nuclear Winter in 2020 naar aanleiding van de EP Stormscapes. De eenmansformatie uit Zimbabwe, ofwel Gary Stautmeister, had daarvoor, en ook sindsdien, niet stil gezeten. Ik heb verschillende releases gemist / overgeslagen, maar medio 2023 kan ik het gaan hebben over het album Seagrave dat vorige week verscheen.

Seagrave is een reis door duistere rijken en draagt een sombere sfeer over zich. Het album opent met The Glimmering Landscape en gaat over het verlaten van een hopeloze plek, maar zal de nieuwe plek beter zijn? Dit mid-tempo nummer heeft genoeg (symfonische) achtergrondelementen om onderhoudend te zijn, maar de hoofdriff is wel erg eentonig. Enige variatie zit 'm in korte cleane zang-fragmenten en een net zo korte gitaarsolo.

Starward Longing onderzoekt hoe de dingen in het leven niet lopen zoals men had gehoopt. Qua tempo zit er nagenoeg geen verschil met de vorige track, en ook de symfonische achtergrond, en staccato (geprogrammeerde) drums blijven eentonig door-neuzelen. Niet ongebruikelijk voor een eenmansband, maar is iets meer afwisseling nou echt te veel gevraagd? Pas bij Thy Shadows Fall komt hier verandering in, waarbij het tempo serieus wordt opgeschroefd. Ook de vocalen bieden hier aanzienlijk meer variatie. Gedurende meerdere tracks zal dit een pluspunt blijken.

Echter treedt vervolgens toch het inmiddels flauwige voorgaande tempo weer in. The Grave Is Wide gebruikt beelden van een oceaanstorm die moeilijke en moeilijke tijden in het leven vertegenwoordigt, maar het nummer zelf is verre van stormachtig. Behoudens wat electronica in het begin en een spaarzaam opstekende gitaarlead wordt het nooit spannend. Precies dat zelfde geldt opvallend genoeg ook voor Pale Memories, al wisselt daar het tempo nog zo af en toe. The Dusk And The Song laat een verschuiving in de stemming horen, met een tegenstrijdig idee van een gevoel van vrede omringd door een donkere verlaten plek. Deze wordt vormgegeven door (opnieuw) afwisselende vocalen.

Wie houdt van midtempo melodeath met symfonische en lichte industrial elementen zit met Nuclear Winter's Seagrave gebakken. Voor mij is het te veel van hetzelfde, ik mis atmosfeer, spanning, en ga toch voor wat meer variatie. Deze muziek laat een soort van schijn-diepgang horen: voor een enkel nummer is dat best okay, maar een heel album lang wordt vervelend. Luistertip: afsluiter Black Waters.