Osserp - Els Nous Cants de la Sibil·la

• BandOsserp [ES]
• TitelEls Nous Cants de la Sibil·la
• Release datum19-08-2022
• LabelEternal Juggernaut Records [ES], Hecatombe Records [ES]
• PromotorBlood Fire Death [ES]
• Genre Deathmetal, Grindcore

Tracklist

01. Cavalcant l'ossa menor
02. Tot crema
03. L'engany
04. El pes del buit
05. L'abraçada del destí
06. L'home en el laberint
07. La rèmora
08. El rival més fort
09. Lluna negra

Na vijf jaar van pijnlijke stilte is de Catalaanse band Ósserp - actief sinds 2013 - terug met hun derde langspeler: Els Nous Cants de la Sibil·la, de nieuwe liedjes van de geprofeteerde apocalyps. Het blijkt me al snel dat dit geen muziek is voor tere zieltjes.

Het opus gaat over de nietigheid van de mens in het universum, en hoe deze worstelt om eeuwig te blijven, waarbij Ósserp wordt voorgesteld als de reïncarnatie van de Sibyl, een personage uit de mediterrane mythologie die het einde aankondigt van de wereld. Deze apocalyps, die elke dag dichterbij komt, kon alleen worden verteld door middel van door vuur gesmede tracks als Tot Crema, het indrukwekkende L'Engany, of El Pes Del Buit en L'Home En El Laberint, waarin je echt de immense zwaarte van de wereld op je schouders zult voelen, je genadeloos verpletterend.

Op Els Nous Cants de la Sibil·la laat het Catalaanse vijftal een geheel eigen mix horen van wat extreme metal te bieden heeft. In de basis een mengvorm van death metal en grindcore, op momenten voorzien van zwartgeblakerde melodieën, kettingzaag-groovende riffs, mechanische en tegelijk maniakale (industrial) tempo's, en een knapperig, maar gemeen crust-korstje. En om het plaatje helemaal compleet te maken zijn zelfs vleugjes doom herkenbaar (zoals het begin van El Pes Del Buit bijvoorbeeld). Ja, dat klinkt als een allegaartje, maar binnen de specifieke kosmogonie van Ósserp klinkt dit allemaal heel logisch.

La Rèmora overtuigt ook op verpletterende wijze, voorzien van de al genoemde old school Swedeath-riffs horen we stoomwalsend drumwerk de boel even lekker opschudden voor knetterende grind-passages, afgemaakt door een vet diepe en smerige putgrunt. Ja, dit is echt verrukkelijke viezigheid. Niet te technisch, wel moddervet. Tot aan de afsluiter Zwarte Maan (Lluna Negra) houdt Ósserp de gemoederen bezig, en de luisteraar scherp. Wederom lekker duister, en afwisselend tussen atmosferisch aantrekkelijke dreigend-trage stukken en overdonderende blasts.

Het is mij onmogelijk om niet constant met het hoofd mee te schudden terwijl ik zit te luisteren. Okay, bij de snelste stukken haak ik af, ik ben geen machine, maar vooral de loggere dreigstukken komen goed binnen. Ik wist op voorhand niet helemaal wat ik hier van moest verwachten, maar ik vind Els Nous Cants de la Sibil·la echt een heel interessant album. Inmiddels dit opgetikt, maar ik ben er nog niet klaar mee!