Panzerchrist - Maleficium Part I

• BandPanzerchrist [DK]
• TitelMaleficium Part I
• Release datum06-12-2024
• LabelEmanzipation Productions [DK]
• PromotorTarget Group [DK]
• Genre Deathmetal

Tracklist

01. Blood Leeches
02. Weak Is the Flesh
03. Mist on the Moat
04. Confessions
05. Sister Death
06. Curse of Desire
07. Savage Daughter
08. Ritual

Het Deense Panzerchrist is onlosmakelijk verbonden met Panzergeneral Michael Enevoldsen. Hij is letterlijk de rode draad in de onontwarbare kluwen muzikanten die ooit deel hebben uitgemaakt van deze band. Zijn artiestennaam draagt hij dan ook met verve, sinds hij in 1994 als drummer de band Illdisposed verruilde voor een carrière als manusje van alles in wat zijn eigen band zou worden. Eerst als drummer, later als bassist en toetsenist en songwriter is hij niet meer weg te denken uit deze band.

De vorig jaar ontstane bezetting is nog grotendeels intact. De tanks en ander oorlogstuig blijken inmiddels grotendeels verdwenen, net als de black metal-elementen; de zangeres van dienst is gebleven.Naar aanleiding van de "in between albums" uitgebrachte EP All Witches Shall Burn ruim een jaar geleden is het natuurlijk de vraag of Panzerchrist op die koers zou blijven doorvaren. Deze was al min of meer ingezet op Last Of A Kind (2023) dat het eerste album in tien jaar tijd betekende.

Blood Leeches en Weak Is The Flesh maken ondubbelzinnig duidelijk dat Panzerchrist vol inzet op opzwepende (old school) death metal. S nel, gemeen, en toch swingend. Daarna laat Mist On The Moat horen dat Panzerchrist anno nu ook raad weet met de trage, slopende - en altijd groovende - doom-invloeden van de old school death. Hier worden de sombere, naargeestige aspecten van het geluid goed naar voren gebracht. Sowieso bevat deze aanpak een brok meer atmosfeer, ik hou er van! ook Curse Of Desire is zo'n langer uitgesponnen track die het qua atmosfeer heerlijk doet tussen het brutere beukgeweld. Daar over gesproken: die nieuwe drummer doet zich in dat opzicht wel gelden, wat een beest van een houthakker!

Het enige dat nog aan de zwartgeblakerde aanpak van weleer herinnert is de strot van brulboei Sonja Rosenlund Ahl, zo'n rauwe krijs die misschien niet echt bij de muziek past, maar wel een extra laag oplevert. Bovendien past een vrouwelijke stem ook wel beter bij de vernieuwde thematiek: middeleeuwse verhalen over hekserij en ander onheil dat mensen elkaar blijkbaar aan moeten doen.

Panzerchrist draait al ruim dertig jaar mee, maar blijft niet hangen in hetzelfde rondje. Zichzelf opnieuw uitvinden is misschien wat te hoog gegrepen, maar een frisse doorstart sinds 2023 zou ik Panzerchrist anno nu zeker willen toedichten. Ik mag hier graag naar luisteren!