Paragon - Force of Destruction

• BandParagon [DE]
• TitelForce of Destruction
• Release datum26-10-2012
• LabelNapalm Records [AT]
• PromotorHard Life Promotion [NL]

Tracklist

01. Last Day on Earth
02. Iron Will
03. Tornado
04. Gods of Thunder
05. Bulletstorm
06. Blood and Iron
07. Blades of Hell
08. Dynasty
09. Rising from the Black
10. Demon's Lair
11. Secrecy

Paragon is al opgericht in 1990, debuteerde in 1995 met World Of Sin, en is anno 2012 toe aan langspeler numero 10: Force Of Destruction. Dat hier een ervaren band aan het werk is, lijkt een veilige conclusie. Hun vorig album Screenslaves dateert al van 2008. In 2009 laste de band een rustpauze in om nieuwe inspiratie op te doen. Tijdens deze pauze kwam bassist Jan Bünning terug in de band, hij had de band verlaten in 2007 omwille van muzikale redenen. Dat Paragon goed uit deze pauze tevoorschijn is gekomen laat de band graag horen op Force Of Destruction.

Paragon speelt die typische old school heavy metal die je van zo'n band mag verwachten. O ja, en dan had ik nog niet eens gezegd dat de band uit Duitsland komt. Dat de muziek dus degelijk klinkt en goed in elkaar zit zijn dan bijna al overbodige mededelingen. Iron Will, Tornado en Bullet Storm maken vanaf het begin duidelijk uit welk hout Paragon gesneden is: sterke riffs, beukende drums, melodieuze, cleane zang en catchy refreintjes. Korte, krachtige nummers, geen overbodig uitgesponnen stukken, waardoor de vaart lekker in het album blijft. Ook in het midtempo blijft Paragon prima overeind, getuige tracks als Gods Of Thunder en Blood & Iron. Enige uitzondering daarop vind ik Dynasty, dat me wat zouteloos in de oren klinkt.

Uiteraard worden niet alle nummers op hetzelfde hoge tempo gespeeld, of zijn even stoer. Demon’s Lair laat de gevoelige kant van de band horen, met andere woorden: tijd voor de verplichte ballad van de plaat. Gelukkig staat ie bijna aan het eind van het album, zodat ik het niet ervaar als een hinderlijke onderbreking van het heavy metal headbang geweld. Mijn voorliefde voor ballads mag bekend worden verondersteld; zonder dollen: zo slecht is deze niet: het gitaarwerk blijft lekker klinken, en het is geen suikerzoete bedoening geworden. Bovendien trekt de band in afsluiter Secrecy daarna nog een keer zo fel van leer dat ik het de band graag vergeef.

Het positieve aan Force Of Destruction vind ik dat er goed aan af te horen is dat we hier met oude rotten in het vak te maken hebben, zonder dat de oubolligheid er van af straalt. De catchy nummers zijn verpakt in een hedendaags geluid, waardoor je vooral de indruk krijgt dat de band liever vooruit kijkt dan terug. Paragon kan zo nog wel even mee.