Paul Di'Anno - Hell Over Waltrop (Live In Germany)

• BandPaul Di'Anno [GB]
• TitelHell Over Waltrop (Live In Germany)
• Release datum31-01-2020
• LabelMetalville [DE]
• PromotorThe Rock Online [NL]
• Genre Heavy / power metal

Tracklist

01. Prowler
02. Murders In The Rue Morgue
03. Impaler
04. Remember Tomorrow
05. Children Of Madness
06. Marshall Lokjaw
07. The Living Dead
08. The Beast Arises
09. The Faith Healer (Alex Harvey Band-cover)
10. The Phantom Of The Opera
11. Transylvania
12. Running Free
13. Blitzkrieg Bop (Ramones-cover)
14. Sanctuary

Ik hoef hier voor de oudere jongeren onder ons niet uit te leggen wie Paul Di'Anno is, maar voor de lezers onder de pakweg vijftig jaar ga ik het toch doen. Paul Di'Anno (echte naam: Paul Andrews) was de zanger op de eerste twee albums van Iron Maiden en was bij de band van 1978 tot 1981, totdat hij werd ontslagen nadat zijn onbetrouwbare gedrag resulteerde in het annuleren van optredens. In vergelijking met de verheven operazang van zijn opvolger in Iron Maiden, Bruce Dickinson, wordt Di'Anno herinnerd omdat hij een rauwer "punk" -geluid had in zijn zang. Hij werd aan Iron Maiden voorgesteld door hun drummer Doug Sampson en begon na zijn toetreding de artiestennaam Di'Anno te gebruiken, die hij later zou gebruiken om Italiaanse afkomst te claimen.

Nadat hij Maiden had verlaten, vormde hij een kortlevende melodieuze rockband genaamd Di'Anno, voordat hij aan een nomadische carrière begon, waaronder de projectband Gogmagog (1985), Praying Mantis (1990) en zijn eigen bands Battlezone (1985–1989, 1998 ) en Killers (1990–1997, 2001–2003). In 1998 werkte Di'Anno samen met de expat Braziliaanse gitarist Paulo Turin en woonde in 2000 in São Paulo. Een nieuwe band werd oorspronkelijk opgericht onder de vlag van Nomad en had een volledig Braziliaanse bezetting. Nomad werd uiteindelijk gebruikt als de naam van het album, en de band heette eenvoudig Di'Anno. In de 21e eeuw heeft Di'Anno vooral geteerd op oude roem door als solist te touren en lokale Iron Maiden tribute-acts te gebruiken als zijn begeleidingsband. En dan vooral "zijn" Maiden-klassiekers te brengen. Mede als gevolg van alcohol- en drugsgebruik en enkele veroordelingen (waaronder wegens verzekeringsfraude) heeft hij het grote succes altijd zinloos nagejaagd.

Inmiddels verworden tot een min of meer psychisch, tragisch en lichamelijk afgetakeld persoon, gezeten in een rolstoel, brengt hij nog altijd zijn hits voor iedereen die het wil horen, in de kleinste zaaltjes en op onbeduidende festivalletjes. Regelmatig wordt daarvan ook bewijs uitgebracht, zoals dus ook deze Hell Over Waltrop (Live In Germany). De opnamen dateren uit 2006 - toen de aftakeling nog wat minder zichtbaar en hoorbaar was als nu - van een klein festival (Parkfest) op 27 augustus in Waltrop, Duitsland. Zijn begeleidingsband bestaat waarschijnlijk ook hier uit een lokale Iron Maiden tribute-band, en de setlist bestaat uiteraard voor het grootste gedeelte uit Maiden-songs van de eerste twee albums. Waarom die opnames pas nu worden uitgebracht is me overigens een raadsel.

Naast de verwachte klassiekers bestaat de setlist uit nummers van Di'Anno's eigen bands Killers (Impaler) en Battlezone (Children Of Madness) en twee (overbodige) covers: The Faith Healer van de Alex Harvey Band en Blitzkrieg Bop van Ramones. Het is natuurlijk een open deur om te stellen dat de zanger zelf hier de zwakke schakel is. De muzikanten weten de nummers adequaat neer te zetten, daar valt ook weinig aan te verpesten. Ook de productie is gewoon goed, elk instrument komt goed over, de zang staat gelukkig niet al te prominent in de mix. Maar die zang is natuurlijk al lang niet meer wat het ooit geweest is, en klinkt bij vlagen zelfs tragisch slecht. Hoe mooi en ironisch ook dat je op die manier juist goed de neergang van wat ooit een veelbelovende loopbaan leek, zo goed kunt horen.

De grootste verdienste van deze release zit 'm wat mij betreft dan ook in de geschiedkundige waarde. Ik heb de man ooit nog goed live horen zingen bij Battlezone, en mensen die kennis willen maken met een Di'Anno die goed bij stem is, raad ik Iron Maiden's Maiden Japan aan. Deze live-registratie uit 2006 doet de zanger geen recht, al heb ik absoluut een zwak voor die oude Maiden-nummers; het is een deel van mijn muzikale opvoeding. Daarbij haast ik mij te zeggen dat met deze release zelf dan ook niks mis is. Ik vermoed dat oude fans van Iron Maiden (en Di'Anno) dit graag horen, en de uitvoering op zich is zeker acceptabel. Sterker nog: ik vind het wel weer eens leuk om die nummers gezongen te horen worden in hun meest pure, rauwe vorm, zoals ze ooit bedoeld zijn!

Voordat dit een heel zielig verhaal dreigt te worden wil ik benadrukken dat ik respect heb voor het uithoudingsvermogen van Di'Anno, en dat ik hem alle inkomsten van om het eender welk materiaal ook gun, om te gaan genieten van zijn oude dag. Hierbij bedenk ik me nu dat hij pas 61 is, dat is maar tien jaar ouder dan ik zelf ben. Het geeft toch wel te denken....