Per Wiberg - Head Without Eyes

• BandPer Wiberg [SE]
• TitelHead Without Eyes
• Release datum10-05-2019
• LabelDespotz Records [SE]
• Genre Hardrock, Psychedelische rock, Spacerock

Tracklist

01. Let The Water Take Me Home
02. Anywhere The Blood Flows
03. Pass On The Fear
04. Get Your Boots On
05. Pile Of Nothing
06. Fader

Per Wiberg zal bij de meesten vooral bekend zijn als (gast)toetsenist bij een hele zwik Zweedse heavy bands als Spiritual Beggars, Opeth, Candlemass, Krux, Grand Magus, Tiamat, Switchblade, Arch Enemy, en misschien de laatste jaren als zanger en bassist van de bluesrock-band Kamchatka. Maar eigenlijk is hij stiekem gewoon multi-instrumentalist, want hij blijkt ook uitstekend overweg te kunnen met de (bas)gitaar.

Na al meer dan 25 jaar zijn diensten te hebben geleend aan de meest uiteenlopende bands vond Wiberg het echter wel eens tijd voor een solo-album. Simpelweg onder de bandnaam Per Wiberg heeft hij Head Without Eyes in elkaar gesleuteld. Hoewel hij bijna alles zelf kan heeft hij toch de hulp van twee drummers ingeroepen: Karl Daniel Liden (Dozer/Sweetleaf) en Lars Sköld (Avatarium, Tiamat, Leif Edling). Ook is sporadisch een vrouwelijke zangstem te horen, deze is afkomstig van Billie Lindahl (Promise & the Monster). De rest zingt Wiberg dus zelf, maar dat is op zich niet nieuw voor hem. Hij is geen begenadigd zanger, maar zijn sobere, ingetogen stijl komt hier prima uit de verf.

Het zal niet verbazen dat op Head Without Eyes een keur aan toetseninstrumenten (Mellotron, Fender Rhodes, Hammond, maar ook piano) te horen is. Deze zijn uiteraard heel belangrijk voor de sfeer, die hier dan ook een hoofdrol voor zich opeist. Het is dus niet het toetsenspel zelf waar de nadruk op ligt, maar de donkere atmosfeer die er mee wordt neergezet. De muzikale insteek bevindt zich in de diverse (uit)hoeken van het brede begrip rockmuziek, variërend van ingetogen poprock (opener Let The Water Take Me Home, Pass On The Fear), via mystieke, hypnotiserende spacerock tot aan doomy heavy rock (het lekker mysterieuze, ingetogen dreigende Pile Of Nothing). Zo af en toe heeft de muziek ook wel een beetje een proggy feel.

Een van de meest opvallende tracks is Anywhere The Blood Flows, dat met z'n ruim elf minuten een fikse tijdspanne inneemt op het totale album (ruim veertig minuten). Een intro met Hawkwind-achtig toetsenwerk doet direct denken aan spacerock, die sfeer ademt het nummer dan ook zeker. Verder is het een behoorlijk gedreven nummer, dat het moet hebben van repetitieve, bezwerende ritmes en een beetje een spooky sfeertje. Ook bijzonder is afsluiter Fader; hoe weinig verrassend het in eerste instantie ook overkomt, het venijn - letterlijk! - zit in de staart.

Uiteindelijk vind ik Head Without Eyes wel een interessant album. De muziek is niet simpelweg te herleiden tot hetgeen Wiberg bij andere bands laat horen, wat dat betreft is het solo-album helemaal op z'n plaats. Weggehaald uit zijn comfortzone komt hij tot interessante muziek, die mij grotendeels zeker aanspreekt. Vooral spanning en sfeer zijn de speerpunten, daarin is de muzikant en componist zeker geslaagd. Misschien net wat te weinig samenhang, maar dat stoort me eigenlijk niet. Ik ben benieuwd of hier nog een vervolg op gaat komen.