Periphery - Clear

• BandPeriphery [US]
• TitelClear
• Release datum27-01-2014
• LabelCentury Media Records [DE]

Tracklist

01. Overture
02. The Summer Jam
03. Feed The Ground
04. Zero
05. The Parade Of Ashes
06. Extraneous
07. Pale Aura

Was me dat schrikken. Wierp ik een blik op het artwork van de ‘nog te reviewen’ albums, dacht ik daar ineens de laatste Kanye West tussen te zien zitten. Damn! Moet ik daar ook naar gaan luisteren? Dat worden hele lange avonden dan. Nadere inspectie leerde me dat het om een nieuwe boreling bleek te gaan van Periphery, de metalcoreband uit Washington D.C. rondom gitarist Misha Mansoor. Het is een EP die de titel Clear meekreeg. En de gelijkenissen met het artwork van Kanye Wests Yeezus zijn haast schrikbarend te noemen.

Gelukkig vertaalt de ideeënarmoede voor het artwork zich niet in de muzikale aspiraties van Mansoor. Sterker nog: het half uurtje dat Clear biedt, zit tot aan de nok toe gevuld met een wagonlading aan ingevingen. Als de EP opent met het intro Overture wordt je even op het verkeerde been gezet. Alsof de latere incarnatie van Savatage danwel het Trans-Siberian Orchestra je huiskamer komt binnen wandelen. Met een stapel Broadway-invloeden stevig onder de arm geklemd. Als dan vervolgens het vreemd getitelde The Summer Jam van start gaat, schakelt Periphery weer over op de vertrouwde, progressief aandoende metalcore dat in het voorgaande album Periphery II uit 2012 het vertrekpunt lijkt te vinden.

Clear blinkt uit in perfectie. Werkelijk alles klinkt doordacht en er zal flink aan geschaafd zijn in de studio. Drie gitaristen doen op het album mee, maar van een triple-axe attack is beslist geen sprake. Gladgeschaafde partijen voeren de boventoon en slechts enkele fragmenten worden ingeruimd om wat blinde agressie te tonen. Gekgenoeg passen die wildere passages helemaal niet meer in het Periphery-geluid. Nummers als Feed The Ground en The Parade Of Ashes willen brute metalcore zijn maar tegelijkertijd de bombastische Savatage-feel hebben uit de opening. Het resultaat is dat het lijkt alsof een klein broertje van Pain Of Salvation schalt. Met name de collegeboy-achtige zang doet me meer dan eens denken aan iemand die Daniel Gildenlöw wil nadoen.

In die zin kijk ik dan ook met wat gemengde gevoelens naar Clear. Ik bewonder de experimenteerdrift en de drang om dat alles tegelijkertijd behapbaar te houden. Ook de muzikale perfectie moet op zijn minst uitdagend kunnen zijn. Het gaat ten koste van de emotie en de coherentie. Wie weet dat het slechts een aanzet is tot een veel betere vorm op een nieuw album. Tot die tijd zal er voor de fan ondanks de kanttekeningen ongetwijfeld flink veel te genieten zijn op Clear.