Pombagira - Flesh Throne Press

• BandPombagira [GB]
• TitelFlesh Throne Press
• Release datum27-03-2015
• LabelSvart Records [FI]

Tracklist

01. The Way
02. Gather
03. Endless
04. Sorcerous Cry
05. Soul Seeker
06. Flesh Throne Press
07. In the Silence
08. Blessed Are the Dead
09. Time Stone
10. Ash to Flesh
11. I Curse I Pray
12. Cold Descent
13. Yesterday's Tomorrow

heavy:psyche:doom

Het Britse duo Pombagira (genoemd naar een vrouwelijke geest die voorkomt in de Afro-Braziliaanse cultuur) houdt van lange nummers, met als toppunt het album Iconoclast Dream (2011) dat uit een enkel nummer van maar liefst 42 minuten bestaat. Maar ook de overige vier albums die sinds 2008 zijn uitgebracht bestaan uit slechts twee tot vier tracks. Anno 2015 breekt de band met die 'traditie': het nieuwe (zesde) album Flesh Throne Press bevat maar liefst 13 titels. Maar nog altijd wel een gezamenlijke speelduur van 86 minuten, het is dan ook een dubbel-CD geworden; en dus nog altijd een hele zit.

Voor de muzikale insteek maakt dat hoe dan ook niks uit. Pombagira leeft zich nog altijd uit in een donker mengelmoesje van stoner, doom, sludge, drone of zelfs wel postrock/shoegaze. Zo'n beetje alle subgenres waar je ook maar enigszins depressief van zou kunnen worden komen voorbij zeg maar; ok, behalve black metal dan. Want de muziek ploegt en sleurt zich voort in een overwegend zeer traag tempo. Het zeurt, het dreint, alsof elke aanslag op de moddervet en ultralaag klinkende gitaar bloed, zweet en tranen kost. De (cleane!) zangstem die hier bij past klinkt al even hemelschreiend getergd.

Dit geldt in elk geval allemaal alvast voor de lange opener The Way. Want daarnaast wordt ook volop gespeeld met cleaner gitaarspel, zoals bijvoorbeeld Gather laat horen. Omdat hier de zang behoorlijk beperkt wordt, en dit nummer maar vier-en-halve minuut duurt, ontstaat een heel ander beeld van de muziek van Pombagira. Het hypnotiserende blijft, vooral vanwege het bijna oneindig herhalen van hetzelfde gitaarlijntje. Ook heeft een nummer als Gather in al z'n eenvoud en toegankelijkheid nog altijd wel een een beetje dat onheilspellende over zich. Ondanks het ontbreken van de sonische bombast; en dat is knap natuurlijk.

Zo worden dronerige geluidsmuren en clean psychedelisch spel vakkundig afgewisseld en/of gecombineerd, zoals Sorcerous Cry goed laat horen. Het gegeven dat de muziek hier is onderverdeeld in nummers waarvan de speelduur te overzien is maakt het geheel wel wat aantrekkelijker. Ik heb hierdoor toch net iets minder het gevoel van een eindeloos gebrei aan klanken. Anders gezegd: de muziek is hetzelfde gebleven, maar net iets behapbaarder, overzichtelijker, ingedeeld. Zelfs een kort intermezzo (Soul Seeker, Time Stone) wordt nu als apart nummer ingedeeld.

Hypnotiserend, onheilspellend, occult: dat zijn wel zo'n beetje de sleutelwoorden om de muziek en vooral de bijbehorende sfeer te omschrijven. Pombagira slaagt er in om schijnbaar met niet al te ingewikkelde middelen die sfeer neer te zetten. Dat zit 'm niet noodzakelijkerwijs in het vervaardigen van stevige geluidsmuren, ook op zeer ingetogen wijze weet de band een creepy sfeertje te creëren. De liefhebber weet genoeg!