Possession - Exorkizein

• BandPossession [BE]
• TitelExorkizein
• Release datum07-04-2017
• LabelInvictus Productions [IE], Iron Bonehead Productions [DE]
• Genre Black metal, Deathmetal, Thrashmetal

Tracklist

01. Intro
02. Sacerdotium
03. Infestation - Manifestation - Possession
04. Beast Of Prey
05. In Vain
06. Take The Oath
07. Preacher's Death

Aan de keur aan uitstekende Belgische extreme metalbands lijkt maar geen eind te komen. Deze keer is het de beurt aan Possession, waar ik al eerder over schreef naar aanleiding van de eerdere releases Anneleise (2014) en 1585-1646 (2015). Hoewel de band de afgelopen jaren behoorlijk actief is geweest in het uitbrengen van singles en EP's stond een volledig album nog niet op het palmares. Dat moest wachten tot dit jaar, nu Exorkizein een feit is.

Ik kwam al eerder tot de conclusie dat Possession allerlei kwaadaardige metalvormen in zich wist te verenigen. De stijl van de band is dan ook een mix van thrash, death en black metal, gebracht in een authentiek klinkend old school geluid. Met bezetenheid, exorcisme en daaraan gepaard blasfemie hoog in het thematische vaandel kan het niet anders dan dat de Belgen er weer een lekker smerig album van gemaakt hebben.

Hoewel op het eerste gehoor van een licht chaotische aanpak sprake zou kunnen zijn, blijkt Possession de zaakjes zowel op thematisch (met een sterk historisch besef) als compositorisch opzicht weer prima voor elkaar te hebben. Exorkizein (Grieks voor exorcisme, ofwel uitdrijving) handelt over Gabriele Amorth, de laatste exorcist van Rome die in september 2016 op 91-jarige leeftijd overleed.

Het Intro laat een vermeende uitdrijving horen (op de tonen van Beethoven’s pianosonate nr. 14, ook wel bekend als de Mondscheinsonate) waarmee de toon voor het album gezet is. Een album dat in muzikaal opzicht uiteen lijkt te vallen in twee delen. De eerste drie tracks vertonen alle kenmerken van de bestiale waanzin zoals je die eigenlijk min of meer verwacht. Aangekomen bij In Vain gaat het tempo gevoelig omlaag, maar wordt de sfeer des te dreigender. Hiermee blijkt dat Possession ook in doomend trage regionen weet te overtuigen. Take The Oath en vooral de lange afsluiter Preacher's Death zetten de stelling kracht bij dat deze band niet slechts agressie en snelheid nodig heeft om te blijven boeien.

Sterker nog, doordat in mijn beleving de traagste passages het meest dreigend overkomen lijkt heel voorzichtig daar mijn voorkeur te liggen. Of eigenlijk is het zo dat juist de afwisseling, of zo u wil, de veelgeroemde dynamiek, voor de aantrekkingskracht zorgt. Possession stelt mij dus opnieuw niet teleur; ik zal, voor zover ik dat al niet doe, de Belgische extreme metalscene zeker blijven volgen!