Powerstroke - In For A Penny, In For A Pound

• BandPowerstroke [BE]
• TitelIn For A Penny, In For A Pound
• Release datum14-07-2014
• LabelMighty Music [DK]
• PromotorTarget Group [DK]

Tracklist

01. Love To Hate
02. Face 2 Face
03. Until The Fat Lady Sings
04. Uncovered
05. Kickback
06. Just Sayin'
07. Tough Love
08. Where My Head Lies
09. Queen Of Mean
10. Going Down In Style

Powerstroke is afkomstig uit het Vlaamse Meetjesland (mag ik dat als onwetende 'Hollander' zo zeggen?), een regio die befaamd is om zijn rijke arsenaal aan kwaliteits-metal. De band bracht tot dusver twee albums uit (Once We Were Kings in 2010, en Awaken The Beast, 2012), terwijl ze in 2011 de Belgische Wacken Metal Battle wisten te winnen. Zo kon er gewerkt worden aan een stevige live-reputatie; en een album om de band wat meer internationaal op de kaart te zetten. Dat moet dan gaan gebeuren met het 'nieuwe' album In For A Penny, In For A Pound, al uit sinds maart, dat door Mighty Music wereldwijd zal worden uitgebracht.

De Vlamingen trakteren ons 40 minuten lang op een stevige pot zogenaamde groove metal, waarin de basis van thrash en hardcore duidelijk herkenbaar is. Love To Hate opent het bal, en is een lekkere vlotte thrashy beuker, die extra heavy en groovend voor de dag komt dankzij de al genoemde hardcore-insteek. Strak, hard en beukend lijkt het devies van Powerstroke, waarbij de flitsende gitaarlicks en -solo's voor de melodieuze noot zorgen. Afgemaakt met een lekkere rauwe en krachtige stem, daarnaast voorzien van wat shouts, is het vocale gedeelte ook prima verzorgd.

Face 2 Face lijkt er daarna zelfs nog een schepje bovenop te doen, en lijkt me iets meer hardcore-gericht. Zeker het meebrullen met de titel is best lekker. Met de vette breakdown halverwege is helemaal niks mis, die komt aan! En dat geldt zeker ook voor de gitaarsolo die volgt. Jammer dat hetzelfde trucje naar het einde van het nummer toe nog een keer herhaald wordt, dat doet afbreuk aan de impact. De opbouw van Until The Fat Lady Sings is sterk: een melodieus begin, uitlopend naar een opzwepend ritme en een nog rauwere zang dan op de voorgaande nummers. Het refrein vind ik dan persoonlijk iets minder, het doet me iets te veel denken aan folky meelallers; het gitaarwerk maakt echter weer veel goed.

Hierna volgen wat eenvoudigere en kortere nummers, meer rechttoe, rechtaan, waarbij ik het idee heb dat de finesse en verzorgdheid van de eerste tracks wat losgelaten wordt. Wel wordt de opgebouwde sfeer goed vastgehouden, je blijft als luisteraar wel in de flow van de opzwepende hardcore/metal gevangen zitten. Al vind ik persoonlijk Just Sayin' wel heel mager; niet qua geluid, maar inhoudelijk. Gelukkig wordt daarna met Tough Love (lekkere groove) en Where My Head Lies (wederom fraaie opbouw) de draad weer goed opgepakt. Met Going Down In Style had de band geen betere afsluiter kunnen kiezen, en wordt inderdaad in stijl afgesloten (inkoppertje, he).

Powerstroke laat horen dat men weet wat er in de moderne metal gevraagd wordt. De band bewandelt de subtiel gekozen weg tussen felle hardcore en pakkende heavy/thrash metal. Met invloeden van de jaren '80 crossover en jaren '90 groove metal, verpakt in een hedendaags jasje. Puik plaatje!