Powerstroke - The Path Against All Others

• BandPowerstroke [BE]
• TitelThe Path Against All Others
• Release datum30-10-2020
• LabelGraviton Music Services [NL]
• Genre Crossover, Groovemetal, Thrashmetal

Tracklist

01. War In Heaven
02. By My Command
03. The Awakening
04. An Honest Decay
05. Tearcollector
06. Moonlight Tribe
07. Legacy of Life
08. Babalon
09. Shadowland
10. Dying Vein
11. The Path Against All Others
12. Until the Fat Lady Sings

In 2020 voert Powerstroke ons mee naar The Path Against All Others, inmiddels het zesde album van deze Belgische formatie. Zoals altijd is de band niet te betrappen op stijlvastheid: elementen van heavy, power, thrash, melodeath, groove of nu metal, maar ook metal- en hardcore gaan hier hand in hand. Variatie genoeg, en toch samenhang, dat tekent Powerstroke.

Na het obligate intro War In Heaven verrast By My Command mij al wel een beetje. Een behoorlijk melodieus refrein met cleane zang wordt opgevolgd door vette grunts over een serieuze blastpartij, maar ook elektronische bliepjes. Een bijzondere combinatie vind ik, maar laat het maar aan Powerstroke over om daar een logisch klinkend geheel van te maken. Daarna zet The Awakening in op stevige grooves, en laat een goede wisselwerking horen met opnieuw cleane zang over stevig doorbeukend drumwerk. Dit is wel een nummer dat blijft hangen.

An Honest Decay en Tearcollector laten horen dat deze Belgen zich misschien wel het best thuis voelen in het hard groovende en beukende metal-segment dat raakvlakken heeft met de agressie van hardcore. Natuurlijk blijven daar nog andere subgenres aan toegevoegd worden; vooral melodie speelt daar een belangrijke rol in, zoals Tearcollector laat horen. Die wisselwerking tussen melodie en agressie is een voorname peiler waar de muziek van Powerstroke op drijft.

Tim Eiermann, die in de jaren '90 wereldfaam verwierf met de alternatieve rockband Liquido en hun megahit Narcotic, en tevens lid is van de Duitse grindcore band GUT, aarzelde niet om gastvocalen te doen voor de tracks Babalon en Shadowland. Overigens is het grootste deel van het album geproduceerd in zijn studio. Met deze ervaring is het resultaat een meer dan interessante aanvulling op het toch al gevarieerde materiaal.

Het album eindigt met een gestripte remake van de bandklassieker Until the Fat Lady Sings. Deze is sowieso opvallend vanwege de vocale bijdragen van Stef Bos (inderdaad, die Nederlander van 'papa', hier ook te horen op piano en accordeon) en de Belgische zangeres / rapper Slongs (het alter ego van Charissa Parassiadis, een Antwerpse met een Griekse achtergrond). Ik heb een beetje moeite met dit nummer, omdat ik de aanpak behoorlijk vind lijken op die van Triggerfinger's versie van I Follow Rivers, waarmee die band een serieuze 'hit' wist te scoren.

Onder de streep blijft er hoe dan ook een alleraardigst, modern klinkend metal-album over. Die laatste track onderstreept misschien wel dat Powerstroke maling heeft aan heersende conventies, en lekker z'n eigen gang gaat. De andere elf tracks staan garant voor oerdegelijk metal-vertier, waar de hedendaagse metalfan met old school roots zich geen buil aan zal vallen. Juist die paradox tussen de authentieke insteek en de moderne uitvoering lijkt me het meest interessant.