Puteraeon - The Cthulhian Pulse: Call From The Dead City

• BandPuteraeon [SE]
• TitelThe Cthulhian Pulse: Call From The Dead City
• Release datum13-11-2020
• LabelEmanzipation Productions [DK]
• PromotorTarget Group [DK]
• Genre Deathmetal

Tracklist

01. Horror in Clay
02. The Sleeping Dread
03. Permeation
04. Nameless Rites
05. The Curse
06. Legrasse's Puzzle
07. Into the Watery Grave
08. Call of R'lyeh
09. Terror at Sea
10. The End Cometh

'Voor fans van Grave en Dismember', nog veel duidelijker kun je je plaat niet profileren. Om het simpel te zeggen, Puteraeon is tegenwoordig een van de meest generieke oldschool death metal bands uit Zweden. Puteraeon draagt ​​de traditie van alles wat duister is en gaat op album nummer vier (nog) dieper in op H.P. Lovecraft's donkere thematiek. Zes en half jaar geleden was The Crawling Chaos de laatste langspeler van het Zweedse gezelschap, die op zijn beurt nauwelijks afweek van z'n voorgangers.

The Cthulhian Pulse: Call From The Dead City is een verzameling van tien tracks (acht nummers, plus intro Horror In Clay en intermezzo Legrasse's Puzzle) die, uiteraard volgens henzelf, veruit de meest volwassen zijn die de band tot nu toe heeft gemaakt; gemixt en gemasterd door Dan Swanö. Met het pure, rauwe en brute HM2 SweDeath-geluid als ruggengraat is dit behoorlijk voorspelbare en nauwelijks onderscheidende death metal, volgens ondergetekende.

Muzikaal en compositorisch vakmanschap zijn zeker aanwezig, en ook de duistere atmosfeer spreekt me aan. Dit nieuwe album brengt echter ook een meer melodieuze kant van Puteraeon naar boven, The Cthulhian Pulse: Call From The Dead City luistert dan ook verdomd makkelijk weg. Vanaf het dreigende intro Horror In Clay zit de sfeer er direct goed in, en is met het eerste echte nummer The Sleeping Dread het uit duizenden herkenbare SweDeath-geluid de leidraad doorheen een vooral groovend album.

Nameless Rites is dan juist een voorbeeld van een lekker meeheadbangbaar nummer, waarvan gelukkig meerdere fragmenten te horen zijn. Die afwisseling met tragere, vooral op midtempo groove gerichte stukken, is prima verzorgd. Natuurlijk eindigt het album met de waarschuwing dat het einde nabij is, maar voor het zover is kun je ook hierop nog even stevig mee-bangen.

Puteraeon doet ook op dit vierde album geen enkele poging om origineel voor de dag te komen. Wat mij betreft ligt vooral de vergelijking met muziek uit de Rogga Johanson-fabriek er driedubbeldik bovenop. Mocht je die stijl waarderen, dan zit je hier helemaal goed. Ik kan zelf prima naar deze muziek luisteren, maar constateer tegelijkertijd dat er op het hele album geen enkel memorabel fragment voorbij komt.