Red Circuit - Haze Of Nemesis

• BandRed Circuit [DE]
• TitelHaze Of Nemesis
• Release datum24-10-2014
• LabelLimb Music [DE]

Tracklist

01. Oceans Apart
02. My Lonely Heaven
03. Believing A Lie
04. Digging In The Dirt
05. My World Collides (feat. Amanda Somerville)
06. Spear Of Fate
07. Serpent's Smile
08. Silent Roaring
09. Haze Of Nemesis
10. My Serenade
11. Soldier Of Fortune [Bonus Track]

Red Circuit is het perfecte voorbeeld van een band waarvan het geheel meer is dan alleen de som van zijn onderdelen, dat is al bewezen. Ook het derde plaatje van dit gevarieerde gezelschap belooft weer een hoop power metal van hoge klasse, verfijnd met progressieve rock en een vleugje mainstream attitude. Haze of Nemesis is de titel; vlotte gitaren, symfonische keys en geweldige vocalen zijn de belofte.

Dat de vocalen een lekker rauwe attitude hebben van dik-hout-zaagt-men-planken staat in elk geval buiten kijf. Chity klinkt verre van shitty ☺ Opener Oceans Apart heeft een beat die staat als een huis, een refrein dat tot meezingen uitnodigt en is over het algemeen een perfecte introductie te noemen. Hoewel vooral het refrein standaard hitmateriaal is, hoor ik ook een hoop originaliteit en variatie. Altijd goed! Ook My Lonely Heaven is een heerlijke meebruller met een rochelend randje gitaargeweld dat de lead neemt. Enigszins melancholisch maar vlot genoeg om nog voor feel-good door te gaan.

Een vleugje symfonie en piekerige, stotterende riffs domineren Believing a Lie. Bij vlagen lekker agressief, voorzien van gierende gitaarsolo’s en een mooi, verrassend tussenstukje dat stil als een sluipmoordenaar overgaat in een laatste, brullend refrein. In Digging in the Dirt hoor je een beetje van die voorgaand genoemde mainstream attitude terugkomen. Bij vlagen zelfs Michael Jackson-achtig. Blond metal-engeltje Amanda Somerville opent onder begeleiding van een romantisch pianootje My World Collides. Dat haar stevige, maar poppy stem ook prefect pas bij de rauwe sounds van Chity bewijst maar weer dat er niets is waar Somerville niet in zou passen. Een niet al te grote, maar fijne powerballad is het resultaat.

De keys in Spear of Fate nemen je mee in een mysterieus, duister sfeertje, die onderstreept wordt door de gitaren die er lekker laag in mee rommelen. Serpent’s Smile is een niet al te snel, spannend klinkend plaatje die qua opbouw een beetje van hort naar her duikelt, en daarom een beetje vaag blijft. Silent Roaring pakt weer terug op het rauwe maar catchy gevoel van de eerste paar nummers. Na een onverwacht, open einde draait het plaatje door naar titelsong Haze of Nemesis. De coupletten doen me vaag genoeg denken aan jaren '80 filmscores. bij vlagen wat slepend maar desondanks echt titelsong waardig!

Wat volgt is de bijna 10 minuten durende klapper My Serenade. Er was wat twijfeling van de band of ze wel of niet zo’n epos moesten maken. Tja, zo lang de luisteraar geboeid houden blijft een kunst. Wat Red Circuit heeft gedaan is in feite meerdere nummers in elkaar schuiven, zo lijkt het. Zo rond de drie en halve minuut gaat het van standaard beuker naar een wat gecompliceerder instrumentaal stuk, dat compleet anders aanvoelt. Vanaf daar blijft de sfeer wat dreigend en laag hangen. Uiteindelijk komt het refrein uit het eerste gedeelte weer terug, maar dan versterkt met een koortje, en het hele zaakje eindigt uitgesmeerd over de laatste minuut in een glorierijke last stand. Hoewel zo af en toe een tikje zwaar en eentonig, kan ik toch wel zeggen dat Red Circuit er goed aan heeft gedaan om dit epos erin te zetten.

Een lekkere afwisseling is dan ook het lichte Soldier of Fortune als bonus track. Een zorgeloze ballad die Haze of Nemesis afsluit met een goed gevoel. Dit met rauwe sounds, catchy refreinen en beukende composities gevulde plaatje heeft zijn plekje in mijn vaste playlist dubbel en dwars verdiend! Red Circuit is heerlijk uniek, en toch merkwaardig herkenbaar in al zijn brutal glory. Deze naam mag zeker vaker gehoord worden!