Rotting Christ - Pro Xristoy

• BandRotting Christ [GR]
• TitelPro Xristoy
• Release datum24-05-2024
• LabelSeason of Mist [FR]
• Genre Gothic metal, Melodieuze/ Symfonische black metal

Tracklist

01. Pro Xristoy (Προ Χριστού)
02. The Apostate
03. Like Father, Like Son
04. The Sixth Day
05. La Lettera Del Diavolo
06. The Farewell
07. Pix Lax Dax
08. Pretty World, Pretty Dies
09. Yggdrasil
10. Saoirse
11. Primal Resurrection [bonus]
12. All For One [bonus]

Vooropgezet dat ik niet een hele grote Rotting Christ fan ben, ben ik toch altijd wel geïnteresseerd. De band is toch een vooraanstaand tentakel geweest van de beruchte Griekse zwartmetalen scene. Eigenlijk heb ik de band na Non Serviam weer losgelaten. Sleep Of The Angels heb ik nog wel gekocht, maar dat vind ik maar een moeilijk album. Pro Xristou heb ik uit die oude interesse ook tot me genomen en mijn eerste gedachte is dat het eveneens een moeilijk album is. Niet dat het allemaal ingewikkeld in elkaar steekt. Integendeel. Het is meer het ritme en de stijl die het moeilijk maken. Duidelijk is dat het album als één geheel door de trechter moet. Veel thema’s lopen in elkaar over waardoor de afzonderlijke tracks eigenlijk geen indruk maken.

Dan het ritme van het gehele album: gaandeweg de opening word je langzaam in een bezwerend gebed getrokken waarbij met een voorzichtig marstempo de maat aangegeven wordt. Datzelfde tempo wordt eigenlijk het gehele album vastgehouden met hier en daar een kleine variatie. De voortdurend aangezette koorzang is ronduit fraai en sfeervol. Net als de melodiestructuren en de harmonieën die op het altaar van de in ontbinding verkerende messias worden gelegd. Ik had het de band gegund om die melodieën en harmonieën in te bedden in composities die wat avontuurlijker zijn opgezet. Met een goede spanningsboog had het het album hele hoge ogen kunnen gooien. Nu blijf ik toch met honger zitten.

Wat me ook tegenstaat, is de uitgebluste spraakzang van Sakis Tolis die zich als een hees sesamstraatfiguur door zijn duister bedoelde narratieven wurmt. Ik heb gelezen dat dit zich goed verhoudt tot zijn solowerk, maar dat kan ik niet beoordelen. Bij vlagen moet ik denken aan de bijbelse inslag die het meest epische werk van Iced Earth met zich meebracht. Maar om dat te evenaren, is er meer vocale kracht nodig. Hetzij middels een onaardse grunt, hetzij met een Vincent Price-achtige voordracht.

Zo strandt Pro Xristou in kwade bedoelingen. Het had een groots opgezet epos kunnen zijn. BE (2004) van Pain Of Salvation drong zich qua aanpak ook even aan me op. Maar hoe langer ik erover nadenk, lijkt dit epos eerder een begeleidend stuk te zijn voor een film, theaterstuk of een boek. Op zichzelf blijft het wat minder overeind staan omdat er te veel op herkenbare thema’s wordt voortgeborduurd. Erg jammer, omdat de potentie van Rotting Christ na al die jaren wel gezien is, maar nog niet tot zijn volle glorie is gekomen.