Sahg - Memento Mori

• BandSahg [NO]
• TitelMemento Mori
• Release datum23-09-2016
• LabelIndie Recordings [NO]
• PromotorPalmer Turner Overdrive [GB]
• Genre Doommetal

Tracklist

01. Black Unicorn
02. Devilspeed
03. Take It To The Grave
04. Silence The Machines
05. Sanctimony
06. (Praise The) Electric Sun
07. Travellers Of Space And Light
08. Blood Of Oceans

Bij het Noorse Sahg heb ik altijd het gevoel gehad dat het elk moment kan gebeuren. De grote doorbraak. Afgaande op de vier volledige albums die aan het hagelnieuwe Memento Mori vooraf gingen, had de band alle potentie om flink in het moeras te woelen waar de voormalig drassige, epische heavy/doom metalacts zoals Black Sabbath, Candlemass, Krux en Sorcerer ook ronddwa(a)l(den). Ja, de band bracht puike albums uit en kon op aandacht rekenen van toonaangevende metalperiodieken, maar echt alomtegenwoordig werden de Noren niet.

Of Memento Mori daar verandering in gaat brengen, valt nog te bezien. Maar de band blijft het in elk geval wel proberen getuige de lichte ommezwaai die er te bespeuren valt. Zo kunnen we nog altijd genieten van enigszins logge heavy metal terwijl het bij Sahg tegelijkertijd ook weer iets moderner en toegankelijker is gaan klinken.

Het album, en dan met name de titel, is voortgekomen uit het verdwijnen van muzikale iconen als David Bowie en Lemmy. Niemand leeft altijd. Deze gelaten houding weeft een vertrouwd gelaten gevoel in langzaam opgebouwde tracks als het openende Black Unicorn en het sterk beklijvende Take It To The Grave. Bij vlagen hoor ik de intonatie van Ozzy in de stem van Olav Iversen. Dat en de combinatie van de nogal directe sound herinnert ook weer aan de modernere Mastodon.

Soms schakelt de band even door naar standje 'op de motor' zoals in het eenvoudig doch stuwende en stampende Devilseed. Even wakker worden en de vaak uit de ogen laten wapperen. Op zich niets opzienbarends maar zo in de albumcontext hapt het wel goed weg.

Natuurlijk gedijt de band het beste in de uitgesponnen, psychedelische werken zoals de eerder genoemde opener. In de tweede helft van de plaat trekt Sahg nog een paar registers open en laat het in het akoestische (Praise The) Electric Sun de boel flink zweven met haar Pink Floyd-invloeden. In de vorm van Blood Of Oceans is er een heuse epische climax van het album. Sahg legt hier haar Noorse roots maar eens bloot met een machtig viking epos waar Quorthon vanuit Walhalla tevreden op toe kan zien.

Sahg levert met Memento Mori niet de beste plaat uit het oeuvre. Toch behelst het album een aanstekelijke drive dat beluistering zonder meer plezierig maakt. Sahg presenteert een ratjetoe aan ideeën en riffs waardoor de echte originaliteit wat naar de achtergrond is verdwenen. Desondanks ligt er een kwaliteitsproduct voor dat beslist gehoord mag worden.