Sandstone - Delta Viridian

• BandSandstone [GB]
• TitelDelta Viridian
• Release datum01-08-2013
• LabelLimb Music [DE]
• PromotorHard Life Promotion [NL]

Tracklist

01. Cat's Cradle
02. Almost Grateful
03. King Of Cipher
04. Winter
05. Red Mist
06. Cartesia
07. Promise Me
08. Monument
09. Beneath The Scars
10. Fortress
11. Transgression
12. Vitruvian Man

Een kleine twee jaar na het laatste album Cultural Dissonance (indertijd besproken door collega Linda) komt het Noord-Ierse Sandstone nu met een opvolger in de vorm van Delta Viridian. In die tussenliggende periode kwamen en gingen er wat muzikanten en werd er uitgebreid getourd als support van Tim 'Ripper' Owens (die hier ook nog een potje mee mag brullen op het afsluitende Vitruvian Man). De kern van de band, de gebroeders McLaughlin (gitaar en bas) en zanger Sean McBay is hetzelfde gebleven, waarmee er aan het muzikale concept weinig gesleuteld is.

Deze muziek behelst nog altijd technisch fraai uitgevoerde metal, met als basis heavy / power metal, met licht progressieve en vooral behoorlijk melodieuze elementen. Ook herkenbare (progressieve / hard) rock passages komen voorbij. Delta Viridian is een soort van concept album, losjes gebaseerd op de novelle Cats Cradle van Kurt Vonnegut (uit 1963). Aangezien dit voor de muzikale insteek niet van belang is, laat ik dat verhaal hier even buiten beschouwing.

Na het intro (inderdaad: Cat's Cradle) etaleert Almost Grateful meteen waar Sandstone voor staat. Toegankelijke muziek met sterke melodieën, verpakt in sterke rock/metalsongs. Het zijn vooral het gitaarwerk en de vocalen die de show stelen. Met King Of Cipher (rechttoe rechtaan rocken) en Winter (met een licht melancholieke touch) horen we niet de meest spectaculaire muziek uitgevoerd worden, wel degelijke nummers die teruggrijpen naar dagen van weleer. Ik denk daarbij een beetje aan het midtempo en melodieuze werk van een band als Queensryche.

Red Mist begint daarna verrassend snel en bevat verrukkelijk gitaarwerk. Het tempo is goed voor de variatie, voordat de gezapigheid kan toeslaan. Dit nummer heeft zo z'n progressieve elementen (let op het baswerk en de drumritmes) waardoor een vergelijking met Dream Theater zich aan me opdringt. Qua stijl, niet qua niveau, sorry jongens. Daarvoor mag de songwrtiting nog wel een stuk inventiever worden. Wel lekker dat die shreddende riff telkens terugkomt gedurende het nummer.

Ronduit episch wordt het wat verderop met Monument. Omring door wat meer rechttoe rechtaan nummertjes valt deze track wel op door z'n slepende en wederom melancholische karakter. Het is een soort van semi-ballad, die echter wel de nodige power behoudt. Fortress is een goed voorbeeld van een lekker afwisselend en wel goed opgebouwd nummer. Heen en weer laverend tussen traag slepend en uptempo houdt dit de spanning er wel in. Dat gebeurt ook in de lange afsluiter Vitruvian Man. De bijdrage van Tim Owens in de wat ruigere stukken past hier prima, het is dan ook, zoals gezegd, een behoorlijk afwisselende track. Verder heeft het nummer een zeer pakkend refrein, dat nog lang in het hoofd blijft rondspoken.

Op zich is er met Delta Viridian weinig mis. Het is een redelijk onderhoudend album, waarop ik echter niet alle nummers even sterk vind. Waardoor op een gegeven moment een zekere vlakheid, gezapigheid ontstaat. De betere, lees: meer ontwikkelde en afwisselende, nummers zijn dan meteen wel weer dik in orde. Waardoor er onder de streep toch een dikke (fictieve) voldoende overblijft. Daarbij overigens geholpen door een zeer aangename productie, het geluid is echt ok. In november is de band in Nederland te vinden, samen met Lord Volture en System Overthrow zullen ze wat vaderlandse podia onveilig gaan maken (zie voor exacte datums en lokaties onze agenda).