Satan - Life Sentence

• BandSatan [GB]
• TitelLife Sentence
• Release datum29-04-2013
• LabelListenable Records [FR]

Tracklist

01. Time To Die
02. Twenty Twenty Five
03. Cenotaph
04. Siege Mentality
05. Incantations
06. Testimony
07. Tears Of Blood
08. Life Sentence
09. Personal Demons
10. Another Universe

Zelden zal de keuze voor een bandnaam, en de herhaaldelijke wijziging ervan, zo'n invloed op de carrière van een band hebben gehad als in het geval van Satan. Als een van de exponenten van de NWOBHM leek er in eerste instantie geen vuiltje aan de lucht. Aangezien al eerder is gebleken dat ik dol ben op geschiedenislesjes, zeker waar het een band betreft die ik zelf 'vroeger' te gek vond, volgt er hier weer een hoofdstuk uit de serie 'opa vertelt'. Het gaat me hierbij niet alleen om de de band Satan nu en het splinternieuwe album, maar ook om de geschiedenis en de nostalgische waarde.

Newcastle (UK), februari 1980. De gitaristen Russ Tippins en Steve Ramsey en bassist Graeme English besluiten in de stroom van de opkomende Britse heavy metal een bandje te beginnen, en noemen het geheel onschuldig Satan. Drummers en zangers blijken in eerste instantie niet zo honkvast, desondanks weet de band toch wat materiaal vast te leggen en zelfs een platendeal te bemachtigen bij het Nederlandse (met terugwerkende kracht legendarische) Roadrunner. Resultaat: album Court In The Act verschijnt in 1983, een album dat, wederom met terugwerkende kracht, door liefhebbers een ware cult-status wordt toebedeeld.

De ironie wil dat op dat moment de NWOBHM eigenlijk alweer zo'n beetje over het hoogtepunt heen is, en het zwalken van Satan begint bij dit eerste 'hoogtepunt'. Er wordt van zanger gewisseld, er komt er eentje die niet wil zingen in een band die Satan heet, zodat de naam wordt veranderd naar Blind Fury. Na een enkel album (Out Of Reach, 1985) eindigt die samenwerking alweer, zodat met de toetreding van zanger Michael Jackson, echt waar, de naam Satan in ere wordt hersteld. Met deze man achter de microfoon worden twee uitstekende producties afgeleverd: EP Into The Future (1986) en LP Suspended Sentence (1987).

Inmiddels is Satan aanbeland bij label Steamhammer, dat toch ook liever een andere, beter verkoopbare bandnaam op de hoezen ziet verschijnen. Dus begin 1988 heet de zelfde band opeens Pariah, dat met The Kindred (1988, ook nog een blauwe maandag de bandnaam) en Blaze Of Obscurity (1989) een tweetal verdienstelijke albums aflevert. Inmiddels zijn de muzikale tijden echter behoorlijk veranderd, en Pariah krijgt geen poot aan de grond. Michael Jackson houdt het voor gezien, de band is op sterven na dood.

Wat volgt zijn stuiptrekkingen van tijdelijke aard, zoals het afmaken van het album waar de band mee bezig was; Unity verschijnt uiteindelijk in 1997 met Tysondog gitarist Alan Hunter als zanger. Maar aangezien Ramsey en English er op dat moment een goedverdiende boterham bij Skyclad op nahouden, gebeurt er met Satan/Blind Fury/Pariah verder niks op dat moment. In 1999 is er dan nog een niet zo geweldig geregelde 'reunie' op Wacken Open Air, die maar snel vergeten moet worden. Beter doet de organisatie van Keep It True het in 2011: de Court In The Act bezetting, dus met zanger Brian Ross (tevens Blitzkrieg), doet een optreden dat achteraf zo goed blijkt te zijn bevallen, dat de band besluit door te pakken en er nu in 2013 zelfs een splinternieuw album is: Life Sentence.

Zo lijkt het er op dat de band qua titel doorgaat waar het laatste Satan album Suspended Sentence in 1987 ophield. Maar qua muziek is dat niet helemaal zo, want er wordt vastgehouden aan de NWOBHM stijl alsof er niet alweer 30 jaar voorbij is sinds het debuutalbum verscheen. De snelle openingstrack Time To Die knalt er wat mij betreft heerlijk lomp in. Sowieso houdt de band er nog wel regelmatig een lekker ouderwetse speed metal tempo en stijl op na, maar niet zo nadrukkelijk als op hun latere werk. In muzikaal opzicht zijn alle vertrouwde NWOBHM elementen aanwezig: veel twin gitaarwerk, galopperende ritmesectie, de zanger met de hoge uithalen, en natuurlijk die lekker smeuïge solo's! Zo lijkt dit album meer op een vervolg op debuut Court In The Act dan als het aanhaken op het latere werk; onder welke naam dan ook.

Voorbeelden genoeg van die lekkere vlotte nummers, naast Time To Die, zoals Siege Mentality en Testimony. Met Cenotaph en Incantations staan er aangename niet zo snelheidsmonsters op het album, zodat het album niet in een en dezelfde snelheid voorbij raast. Personal Demons is in het refrein zelfs vrij catchy te noemen zodat ook dat aspect voorzien is. Het afsluitende (en langste) nummer Another Universe is het meest afwijkende van het album. Het neemt de tijd voor een langzame en subtiele opbouw en zou ik enigszins episch willen noemen, zonder overigens het vertrouwde geluid te laten vallen. Interessant om te horen dat de band ook iets anders voor de dag kan komen.

Wat mij betreft verdient Satan inderdaad levenslang, en is het nog lang geen Time To Die. Echt relevant is de band natuurlijk niet meer, maar bestaansrecht heeft de band wel bewezen met Life Sentence. Er staat wat mij betreft geen zwak nummer op het album, en de ouderwetse productie is, ondanks het af en toe wat dunne geluid, een welkome afwisseling tussen alle moderne high tech producten. Nu maar eens live gaan bekijken.