Satori Junk - The Golden Dwarf

• BandSatori Junk [IT]
• TitelThe Golden Dwarf
• Release datum10-05-2018
• LabelEndless Winter [RU]
• Genre Doommetal, Stoner

Tracklist

01. Intro
02. All Gods Die
03. Cosmic Prison
04. Blood Red Shrine
05. Death Dog
06. The Golden Dwarf
07. Light My Fire (The Doors cover)

Satori Junk is afkomstig uit Milaan, bestaat sinds 2012 en brengt met The Golden Dwarf hun tweede album uit. Eerder verschenen EP Doomsday (2013) en debuutalbum Satori Junk (2015). Het nieuwe album is mijn kennismaking met deze Italiaanse band.

De band maakt die typische mix van psychedelica, stoner en doom die zo typerend is voor de Italiaanse scene. Geïnspireerd door horrorfilms horen we een afwisselend zwaar, en luchtig geluid. Gedrenkt in fuzz en distortion worden de meest logge klanken over ons uitgestort, terwijl geprobeerd wordt een spooky sfeertje neer te zetten. Meer nog dan aan landgenoten doet deze muziek me vooral denken aan het Amerikaanse Acid Witch, vanwege dat verrukkelijk griezelige orgeltje dat met regelmaat eigenwijs de kop opsteekt. Ook synthesizer-effecten en de theremin worden hiervoor ingezet, hetgeen bij vlagen een space-rock-achtig effect geeft. Erg gaaf!

Na het obligate sample-introotje gaat All Gods Die nog zeer ingetogen van start, het lijkt bijna wel of ik in de jaren '60 of '70 psychedelische rockscene beland ben; dit is toch niet direct wat ik verwacht had. Maar daarmee wel interessant! Daar komt gaandeweg de track verandering in wanneer het tempo en het volume gevoelig worden opgeschroefd. Op die momenten mengt opgefokte stoner zich met een logge basis die een absolute schatplichtigheid aan Black Sabbath verraadt. Ook het navolgende Cosmic Prison geeft daar zowel qua sfeer als geluid behoorlijk blijk van. En daar is natuurlijk niks mee wat mij betreft.

Al met al laat Satori Junk in muzikaal opzicht behoorlijk wat afwisseling horen, er wordt lekker gestoeid met tempo's en een redelijk dynamische invulling. Helaas blijft de zang hier wat bij achter, die is vrij eentonig. Maar ja dat lijkt er zo'n beetje bij te horen. Die genoemde afwisseling is trouwens wel nodig ook, om een nummer als Death Dog over het volle kwartier interessant te houden. En hoewel de muzikanten geen al te verrassende paden besluipen gaat dat de heren toch prima af. De slepende grooves en de inzet van de toetsen leveren een fraaie afwisseling; er wordt lekker opgebouwd naar de (klassieke) break halverwege, waarna het nummer lekker freakend wordt afgemaakt.

Tot slot nog even terugkomend op die psychedelica van decennia terug: The Doors' Light My Fire wordt hier zorgvuldig maar zeer adequaat omgevormd tot een traag beukend stoner-monster. Erg fijn gedaan wat mij betreft, en een waardig slotakkoord van een alleszins genietbaar album!