Self-Hatred - Hlubiny

• BandSelf-Hatred [CZ]
• TitelHlubiny
• Release datum25-05-2018
• LabelSolitude Productions [RU]
• PromotorGrand Sounds PR [UA]
• Genre Doommetal

Tracklist

01. Konec
02. Odraz
03. Hlubiny
04. Střepy
05. Vzplanutí
06. Apatie
07. Očistec
08. Epitaf

Self-Hatred, de zelfverklaarde meesters van atmosferische doom death metal uit Tsjechië, heeft zojuist z'n tweede album Hlubiny uitgebracht, het is daarmee de opvolger van Theia uit 2016. Daar had ik indertijd al wel een paar nummers van gehoord, maar me verder nog niet verdiept in de band. Dat moet dus nu maar gebeuren; eerst maar even de droge info vooraf:

Hlubiny (Diepten) werd opgenomen in de Hellsound Studio, het mixen en masteren werd uitgevoerd door Honza Kapak (Master's Hammer, Krieg, Nargaroth, Panychida). Het boekje van zestien pagina's bevat een conceptueel ontwerp dat de muziek aanvult met visuele beelden. Het album komt op een vergulde CD met pit-art. Het is dus een album geworden vanuit een uitgebreid concept, met diepgaande teksten over het verliezen van geliefden en vergetelheid. Dat klinkt me als een optimale voedingsbodem voor doom metal in de oortjes.

Met het nieuwe album heeft Self-Hatred een verdere stap gezet in z'n ontwikkeling. Hlubiny bevat dynamisch, maar toch monolithisch, zorgvuldig doordacht materiaal tot in de kleinste details: van geluid tot arrangementen en vooral het eerder genoemde concept. Variërend in stijl van funeral doom metal tot atmosferische black metal, met wisselende tempo's en een mix van zware gitaarriffs met piano en synthesizers en verschillende soorten mannelijke zang. Alles wordt ingezet om maar een zo melancholisch, deprimerend mogelijke sfeer neer te zetten.

Die sfeer komt het best tot zijn recht wanneer zware piano-klanken worden vermengd met ijle gitaarlijnen, en een soort van ingetogen grunt. Zoals bijvoorbeeld titelnummer Hlubiny in optima forma laat horen. De doom metal van Self-Hatred is niet zozeer log of zwaar, maar bovenal erg episch-sfeervol. Ik zou de aanpak bijna melodieus willen noemen, ware het niet dat de inhoud zo enorm zwaar in de oren klinkt. Emoties als verdriet, wanhoop, zelfs een zekere gelatenheid, apathie (niet voor niets 1 van de songtitels) druipen er van af.

Met het enorm treurig klinkende Epitaf als passend slotakkoord heb ik genoten van een heerlijk sfeervol, melancholisch doomalbum. Self-Hatred verstaat de kunst om de luisteraar te grijpen met op het eerste gehoor eenvoudige middelen. Doorluisteren leert echter dat er achter de eenvoudige hoofdlijnen fraaie dingen gebeuren, zodat je als luisteraar geboeid blijft door middel van fraaie melodielijnen en andere tierlantijntjes. Aanrader voor liefhebbers van melodieuze doom!