Serenity - Lionheart

• BandSerenity [AT]
• TitelLionheart
• Release datum27-10-2017
• LabelNapalm Records [AT]
• PromotorHard Life Promotion [NL]
• Genre Heavy / power metal

Tracklist

01. Deus Lo Vult
02. United
03. Lionheart
04. Hero
05. Rising High
06. Heaven
07. King’s Landing
08. Eternal Victory
09. Stand And Fight
10. The Fortress (Of Blood And Sand)
11. Empire
12. My Fantasy
13. The Final Crusade

Het is al lang bekend dat Sabaton de grootste geschiedenisleraren zijn in dit genre maar als ik voor één ding sta, is dat, wat middeleeuwse en renaissance geschiedenis betreft, alle eer gaat naar het Oostenrijkse Serenity. Elk album is een geschiedenisboek op zich, wat op zich geen wonder is aangezien zanger Georg Neuhauser in het dagelijks leven ook geschiedenisleraar is. Hun laatste aanwinst behandelt het hoofdstuk van Richard Lionheart, de Engelse koning die met zijn kruistochten het bewind van Saladin uit het heilige Jeruzalem wou verdrijven. Een zeer interessant stuk historie, wat ook een zeer interessant album kan opleveren.

Opener Deus Leo Vult schildert het portret van de middeleeuwse koning, dapper, moedig en inspirerend. De toon is gezet en de held verzameld zijn ridders tot hem in United. Wat de verhalenvertellers betreft: Serenity stelt nooit teleur als het gaat om hun leadsingles. United is een glorieuze meezinger die inspireert en staat als een huis. Titelsong Lionheart laat meer van dit goede horen, maar de tekst verschuift passend in sfeer. United roept met zoete woorden op tot een heilige oorlog, en waar Lionheart ongeveer hetzelfde doet, hoor je de verscholen agressie en hebzucht, wat prachtig de zelfzuchtige en arrogante achtergrond illustreert van de ware bedoeling van die (schijn)heilige Kruistochten.

In Hero en Rising High klopt de koning zich nog meer op de borst en zodoende word Serenity’s teksten een beetje dun gesmeerd. Dat geldt ook eigenlijk een beetje voor de muziek. Hoewel nog steeds catchy en goed in elkaar gezet, lijkt het kruit een tikje verschoten bij de eerste twee nummers al.

Tijd voor een ballad om de boel te verfrissen. Heaven is wel een van de sterkere ballads die ze de laatste tijd hebben gemaakt. Katja Moslehner van Faun is de verrassende gastzangeres op dit plaatje en nog het meest verantwoordelijk voor de charme van dit nummer. Wat volgt is weer een rustig nummer; het instrumentale en melancholieke King’s Landing. (stiekeme Game of Thrones referentie? Het zou niet de eerste keer zijn). Die twee rustpuntjes na elkaar zorgen wel voor een mooie curve in het album, dat van ijzersterk, naar wel aardig, naar een pauze ging. Eternal Victory is weer op goed beukend niveau en je bent er na die twee ballads ook weer klaar voor!

Stand and Fight is er dan weer eentje die – als ie overgeslagen zou worden – niets toevoegt aan het verhaal maar op zich wel een geinige battlehymne vormt. Wel het meest typische power metal-achtige nummer op dit album. The Fortress (of Blood and Sand) doet wat duisterder aan en vormt zo een mooi contrast. Empire is wat weemoediger maar niet minder standvastig. Je hoort dat Richard Lionheart, die in de loop van het album zichzelf constant neerzet als onoverwinnelijk en standvastig, zijn dood ziet naderen. My Fantasy borduurt verder op de overdenkingen van onze held, tijdens zijn opsluiting in Oostenrijk door koning Leopold de Vijfde.

Hoe passend is dan ook de titel My Final Crusade om afscheid te nemen van deze iconische koning. Het vechten is gedaan en nu gaat het om wat hij achterlaat. Ook erg passend is dat het sterk doet denken aan het nummer Royal Pain van het album War of Ages dat eenzelfde thema behandelde. Ook deze wordt gesierd door een gastzangeres, in dit geval Federica Lanna van Sleeping Romance.

Lionheart is nog het meeste een grote verzameling battlehymne’s dan echt de saga over Richard’s rijke geschiedenis. Wel top-notch battlehymnes, wel te verstaan. Ik denk dat als je tussen de regels leest er meer naar boven komt drijven, maar zo in de eerste instantie is het tekstueel gezien nog het meest oppervlakkige album van Serenity tot nu toe. Maar muzikaal gezien juist misschien wel een van de betere.