Silver Dust - Lullabies

• BandSilver Dust [CH]
• TitelLullabies
• Release datum29-04-2022
• LabelEscudero Records [CH], Fastball Music [DE]
• PromotorBob Media [DE]
• Genre Dark rock / metal, Gothic metal, Symfonische metal

Tracklist

01. The Pact
02. Emeline
03. Follow Me
04. Eternité
05. Stand By Me
06. I’ll Risk It
07. There’s A Place Where I Can Go
08. Animal Swing
09. Burlesque
10. Echoes Of History
11. Forever (Classical Version)

Silver Dust is een Zwitserse band, opgericht in 2013. Ze maken een mix van donkere, theatrale rock en metal, met invloeden van gothic, wave en electronica. De bandleden treden op onder artiestennamen, met zanger, gitarist en componist Lord Campbell als onbetwiste bandleider (een grappig weetje is dat Lord Campbell ook best bekend was als ijshockeydoelman in de Zwitserse competitie). Tot nu toe heeft de band drie albums uitgebracht, waarvan het meest recente (House 21, 2018) behoorlijk wat aandacht heeft gegenereerd (en mij persoonlijk ook best beviel). Nu is er dan de opvolger: Lullabies.

Het Zwitserse kwartet balanceert in muzikaal opzicht op de gevaarlijke scheidslijnen tussen electro-pop, gothic en wave, en theatrale, symfonische rock en (premature) metal. Hoewel er vier jaar tijd tussen zit, sluit het nieuwe album qua stijl en sfeer naadloos aan op z'n voorganger. Met 'Slaapliedjes' als titel maakte Silver Dust me op voorhand bang dat er een slaapverwekkend album aan zat te komen, maar dat valt alleszins mee.

De basis van veel tracks begint bij de melodieuze keyboard-lijntjes, waar vervolgens bombastische meerstemmige of koorzang, elektronische loops en niet al te heavy gitaarriffs aan worden toegevoegd. Sowieso vind ik het gitaargeluid er in het totaalplaatje maar karig vanaf komen, zeker voor een band met twee gitaristen. Een enkele keer is een solo wel van meerwaarde. Eternité (en ook I’ll Risk It) vind ik hier wel een sterk voorbeeld van, een lekkere opsteker na de wat meer plichtmatige invulling van de vorige twee tracks, en de veel te lange intro The Pact. Emeline is een simpele rocker, Follow Me irriteert met een herhalend synth-riedeltje.

Stand By Me is niet alleen traag, maar klinkt best zwaar dankzij de heerlijke basis van de basgitaar, en qua sfeer behoorlijk melancholiek. Opvallend vind ik hier de veel subtielere inzet van de electronica, daar gaat het geluid dus wel op vooruit wat mij betreft. Ik moet zelfs denken aan Type O Negative, dit nummer weet me aardig te grijpen. Daarna gaat het er met I’ll Risk It wel wat heavier aan toe, er is blijkbaar goed nagedacht over de dynamiek tussen de nummers onderling. Dat geldt ook weer voor de over the top pathetiek van There’s A Place Where I Can Go versus de meer opgewekte aanpak van Animal Swing.

Burlesque is een wat merkwaardige track, die ik nog altijd niet goed kan plaatsen. Opzwepend en circus-achtig a la Avatar, een vreemde eend in de bijt. Het reguliere album sluit af met een knaller, zoals het hoort. Echoes Of History is een lekker symfonische rock / metal track met interessante gitaar- en baslijnen. Ook hier vind ik het weer aantrekkelijk hoe relatief 'naturel' of organisch dit nummer klinkt - let wel: relatief! Ik zou graag horen dat Silver Dust zich meer op dit geluid ging toeleggen, maar ja, dat is een kwestie van smaak natuurlijk. Het album sluit pas echt af met een klassieke versie van Forever, een alternatieve koor-versie van de track van het vorige album House 21. Wat mij betreft niet echt van meerwaarde.

Qua sound vind ik Lullabies al een stuk minder vlak vergeleken met z'n voorganger, ik ervaar meer beleving en dynamiek. Het album komt voor mij wat langzaam op gang, het duurt een paar tracks voordat ik er goed in zit. Zeker in het middengedeelte volgen een paar interessante tracks na elkaar, maar net zo goed hoor ik een paar missertjes. Net als op de voorganger overtuigt Silver Dust me dus weer niet over het gehele album, maar die heerlijk donkere sfeerzetting maakt heel veel goed. Ik blijf de Zwitsers dan ook zeker volgen.