Skyclad - The Wayward Sons Of Mother Earth

• BandSkyclad [GB]
• TitelThe Wayward Sons Of Mother Earth
• Release datum03-11-2017
• LabelBMG [DE]
• PromotorPimp [NL]
• Genre Folk / Pagan / Vikingmetal, Thrashmetal

Tracklist

01. The Sky Beneath My Feet
02. Trance Dance (A Dreamtime Walkabout)
03. A Minute's Piece
04. The Widdershins Jig
05. Our Dying Island
06. Pagan Man
07. Cradle Will Fall
08. Skyclad
09. Moongleam And Meadowsweet
10. Terminus

Het Duitse BMG Records is bezig om een relevant gedeelte van de backcatalogue van het eveneens Duitse Noise label van vernieuwde heruitgaven te voorzien. Begin deze maand was het de beurt aan het Britse Skyclad, waarvan de eerste vijf albums opnieuw zijn uitgebracht (met her en der als extra's wat live-tracks). Of we daar even wat aandacht willen besteden? Graag zelfs, want ook ik vond in de jaren '90 Skyclad een hele leuke, interessante band. Hoewel we eerder dit jaar het meest recente, veertiende studio-album Forward Into The Past al bespraken ga ik hier toch nog even een stukje geschiedenisles geven.

Skyclad ontstond in 1990 nadat zanger Martin Walkyier het zinkende schip Sabbat (geweldige trashband, met daarin ook gitarist Andy Sneap, en een heerlijk debuutalbum die als klassieker de geschiedenis in is gegaan - History of a Time to Come) verliet. Hij zat boordevol plannen voor nieuwe muziek en een nieuwe band en kwam daarmee terecht bij gitarist Steve Ramsey (bekend van Satan en andere namen voor diezelfde band). De bedoeling was om een vorm van heavy/thrash metal te maken waarbij heel veel ruimte zou zijn voor de spitsvondige en maatschappelijk relevante teksten van Walkyier, en daarnaast Keltische en andere folk-invloeden. Skyclad staat dan ook te boek als een van de eerste echte folk metalbands.

Het duo had al snel een album in elkaar gesleuteld, dat in 1991 zou verschijnen met als titel The Wayward Sons Of Mother Earth, maar nog geen mede-muzikanten om het materiaal in te spelen en een band te vormen. Ramsey haalde z'n bandmaatje van Satan, bassist Graeme English bij Skyclad, terwijl Walkyier met drummer Keith Baxter op de proppen kwam. In deze beknopte samenstelling konden de opnames beginnen. Alleen was nog niemand gevonden voor een zeer kenmerkend aspect van de muziek van Skyclad: het vioolspel. Deze partijen blijken uiteindelijk ingespeeld door een sessiekracht die ter plekke op de kop werd getikt.

Debuutalbum The Wayward Sons Of Mother Earth is zeker achteraf te bezien als een eerste aanloop naar de stijl waarmee Skyclad zou doorbreken en een stabiele naam in de internationale scene zou worden. Dit eerste album klinkt bovenal vrij primitief, waarop de verschillende elementen nog niet echt optimaal uit de verf kwamen. De muziek was dan ook volledig geschreven door gitarist Ramsey, zodat het niet vreemd is dat hij veel invloeden uit zijn muzikale loopbaan meenam. Net zoals de zang van Walkyier nog altijd aan Sabbat deed denken. Nummers als Cradle Will Fall en Terminus doen eerder aan thrash denken dan aan folk metal. Slechts een huppeltrackje als The Widdershins Jig staat heden ten dage nog altijd op de setlist, maar was - net als de ingetogen ballad Moongleam And Meadowsweet - een beetje een vreemde eend in de bijt op het album.

Er werd dan ook direct na de opnames besloten om de band uit te breiden met een vaste violist en een tweede gitarist, zodat de band z'n stijl kon uitbouwen, en ook live kon gaan spelen. Gitarist Dave Pugh werd al vrij snel ingelijfd, terwijl Fritha Jenkins een schot in de roos bleek: zij speelt viool, mandoline en keyboards. In deze bezetting werd al snel een nieuw album opgenomen, zodat een goed half jaar na het debuut A Burnt Offering for the Bone Idol verscheen. Dit is in alle opzichten te beschouwen als de doorbraak voor Skyclad. De folk-elementen komen hier zo veel beter uit de verf, mede doordat Jenkins helemaal op haar plaats was in deze band. Met de folkmetal-formule had het zestal iets heel eigens in handen.

Een formule die in de loop van een paar jaar sterk werd uitgebouwd. De albums volgden elkaar in een rap tempo op, maar niet alle nummers waren in die tijd even sterk, vind ik tenminste. Jonah's Ark (1993) en The Silent Whales of Lunar Sea (1995) zijn een beetje vergeten, maar zeker geen mindere, albums; of komt dat juist doordat Prince of the Poverty Line (1994) samen met A Burnt Offering for the Bone Idol wordt beschouwd als misschien wel de beste Skyclad-albums? Vanaf Irrational Anthems (1996) verdwenen de (thrash) metal-invloeden langzaam maar zeker uit de muziek. Om overigens (veel) later wel weer terug te keren.

Een aspect dat wel altijd goed verzorgd was in de jaren '90, waren de live-optredens. Want optreden deed de band in die eerste jaren graag en veel. Ik heb Skyclad in die periode een aantal keren live gezien (de band was een graag geziene gast in het Eindhovense Dynamo). Daarbij viel het op dat het folk-thema ook in de aankleding werd doorgetrokken, de band leverde echt een totaalplaatje.

Maar zoals zo vaak komt in de loop der jaren de klad er in. De bezetting was in de basis zeker stabiel, maar het vertrek van Walkyier na het album Folkémon (2000) kwam Skyclad eigenlijk nooit te boven. Vooral in tekstueel opzicht ging de band er niet bepaald op vooruit, de kwinkslagen en woordgrapjes van de eigenzinnige frontman werden node gemist. Skyclad is al die jaren gewoon blijven bestaan en altijd wel folk-metal blijven spelen, met wisselend succes. Maar zo fraai als in de eerste helft van de jaren '90 is het nooit meer geworden wat mij betreft.