Solar Halos - Solar Halos

• BandSolar Halos [US]
• TitelSolar Halos
• Release datum20-01-2014
• LabelDevouter Records [GB]

Tracklist

01. The Vast White Plains
02. Tunnels
03. Migration
04. Frost
05. Wilderness
06. Resonace

Hypnotiserende, groovende, psychedelische stoner, ik kan er niet gauw genoeg van krijgen. Deze keer is het de beurt aan het Amerikaanse powertrio Solar Halos, een nieuwe band (met ervaring in Horseback), die begin 2014 debuteert met album The Lowdown. Al heet het album volgens andere bronnen ook gewoon Solar Halos, uitsluitsel daarover kan ik niet geven (edit: het album is inderdaad selftitled - red.). Overigens bracht de band eind 2012 al een (titelloze) demo uit, waarop vier van de zes tracks van dit album al in een wat rauwere versie te horen waren.

Wat maakt Solar Halos in eerste instantie nou zo bijzonder? Op het eerste oog en oor vooral dat het een dame is die de vocalen verzorgt. Dat zij daarnaast ook nog de gitariste blijkt, en bovendien verantwoordelijk is voor het artwork maakt wel duidelijk dat ze er niet alleen staat om mooi te wezen. Vooral die zang geeft de band in elk geval bij voorbaat al een eigen geluid.

In muzikaal opzicht brengt Solar Halos uiteindelijk niet zo veel speciaals. De band tapt uit hetzelfde muzikale vaatje als meerdere Amerikaanse slepende stonerrock acts, Kyuss bijvoorbeeld, en combineert dat in dit geval met psychedelische en spacerock elementen. Een beetje a la Hawkwind, maar dan zonder toetsen. Deze muziek klinkt vooral heel zweverig, met dank aan het constante lome tempo, de slepende gitaarlijnen, de groovende bas, en natuurlijk de bezwerende dameszang.

The Vast White Plains trapt de plaat af met dikke, fuzzende gitaar en basgitaar, mijmerend over rollende toms. De band legt een groove neer die niet alleen dit nummer, maar het hele album blijft domineren. Subtiel is hier het sleutelwoord, want overdonderen doet de band nergens. De muziek spettert of sprankelt niet, maar bedwelmt en brengt rust. Desalniettemin is een hoog volume aan te raden, want vooral dat basgeluid wil je voelen!

Het album laat zich beluisteren als een lange, slepende trip, die, uiteraard zou ik bijna zeggen, z'n climax vindt in de lange afsluiter Resonance. Smerig, sludgy, doomy, maar bovenal bezwerend en (mee)slepend. Leun achterover, zet de brand in die dikke sigaret, en laat je meevoeren in de reis langs tunnels, door de wildernis of whatever, op de monotone stem van reisleidster Nora Rogers. Dit is vooral genieten!