Sonata Arctica - Talviyö

• BandSonata Arctica [FI]
• TitelTalviyö
• Release datum06-09-2019
• LabelNuclear Blast [DE]
• Genre Heavy / power metal, Symfonische metal

Tracklist

01. Message From The Sun
02. Whirlwind
03. Cold
04. Storm The Armada
05. The Last Of The Lambs
06. Who Failed The Most
07. Ismo's Got Good Reactors
08. Demon's Cage
09. A Little Less Understanding
10. The Raven Still Flies With You
11. The Garden

Finse melodic metal meesters Sonata Arctica behoeven geen introductie meer. Hou je van power of melodic metal, dan ken je deze heren sowieso. Mijn persoonlijke vijf meest favoriete mannen op deze wereld hebben het weer geflikt om van hun tiende album Talviyö (Fins voor Winternacht) weer een ware traktatie te maken, ondanks de toch redelijk saaie singles die het album vooraf gingen.

Want laten we wel wezen betreft de al uitgebrachte nummers: A Little Less Understanding was een little less impressive en van Cold kreeg ik ook niet echt warme gevoelens. Het was niet slecht maar te voorspelbaar en standaard om echt enhousiast over te worden. Maar eerlijk gezegd staat Sonata nou niet echt bekend om sterke singles. Bij de voorgaande drie albums was dat ook al het geval. Slappe singles die helaas veel mensen ervan weerhouden om het album erachter een kans te geven. En die kans verdient het zeker, want echt wat is dit album weer lekker!

Het bal opent met een onschuldig, haast kinderlijk klinkend refreintje met Message from the Sun. Een verhaal over het noorderlicht en alle mythes erachter. Vocalist Tony Kakko laat zijn stem weer in meervoud schitteren in het refrein en gitartist Elias Viljanen zorgt voor een lekkere cadans in de tussenstukken. Toch moet ik wel gaan klagen over de mix, die al meerdere albums lang een voortjakkerend probleem is. De gitaren klinken modderig, de drums schel en Tony verdrinkt zo af en toe onder die muzikale bende. Hun aanpak om dit album semi-live op te nemen vind ik nou niet echt een daverend succes, maar het is elk geval een stuk meer luisterbaar dan hun meest gehate mix van het Ecliptica Revisited album. Jongens, doe jezelf een lol en laat Mikko Karmila de albums weer masteren.

Met die klacht uit de weg laten we ons verder meevoeren naar Whirlwind. Hier weerklinkt een bekende vrolijke onschuld die nostalgie oproept naar oudere albums. Niet te snel, relaxed en met veel wendingen. De hoofdrollen zijn hier verdeeld over Elias en bassist Pasi Kauppinen, die beide zorgen voor vermakelijke loopjes achter het refrein en de solo. Een stormachtig windje zet een punt achter Tony’s warme stem die het nummer afsluit met wat lalala’s en gaat over naar Cold. Zoals gezegd, een simpel rocknummer met weinig om handen. Het is catchy en daarmee is alles gezegd. Het enige momentje dat me even laat opveren is die kleine bas breakdown die het nummer in tweeën hakt.

Storm the Armada volgt en maakt de fouten van het nummer hiervoor dubbel en dwars goed met een intro die al gelijk een zwaarder nummer belooft, met heerlijke koortjes op de achtergrond. Nog niet echt een heel snel nummer maar ergens zit er iets dat toch een flinke oomph geeft. De melodie duikelt van hot naar her en de complexiteit doet sterk denken aan het exprimentele werk van albums Unia en Days of Grays. Voor mij alleen maar pluspunten!

De onder de fans geliefde Caleb oftewel Stalker saga heeft weer een hoofdstuk erbij met The Last of the Lambs. Het opmerkelijke is dat het nummer Till Death Do Us Apart van het vorige album The Ninth Hour al een soortement samenvattig leek van het verhaal maar dit nummer geeft die indruk ook. Het is een rustig stuk muziek dat druipt van melancholie en weemoed, emoties van spijt, pijn en verlies. Slechts Tony als een echo over een continues en slepend drumloopje, een tokkelende gitaar en een eigenaardig 80’s klinkend synthje. Emotievolle verhalen vertellend zoals alleen de heer Kakko het kan. Dit nummer kruipt echt onder je huid.

Who Failed the Most is weer een politiek protestnummer dat het thema van nummers als Fairytale voortzet. Geinige knipogen naar bekende kreten in het refrein. “You decide, who is the lord of the rings, the master of puppets…” Drummer Tommy Portimo gooit nog even een extra beuk in het nummer aan het einde en Tony’s stem vervaagt naar iets kinderlijks wat bijna griezelig is. “You failed me...”

Tijd voor het nummer met de cryptische titel Ismo’s Got Good Reactors. Een ode aan een overleden vriend van Tony Kakko, en iets met een verhaal over een bootje met buitenboordmotor dat bijna kapot viel op een ondiep stuk en de uitroep van een verstandelijk beperkt kindje. Het nummer zelf is een geinig, snel instrumentaal stuk dat bijna pompeus begint en daarna 1 feestje wordt van snelle drums en een jolige, avontuurlijke melodie.

Nog een politiek gericht nummer is Demons Cage. Doet weer sterk denken aan het Days of Grays album met een naargeestige ondertoon en gitaren die denderen als onweer en snellere stukken die onverwacht na stiltes komen. Tony laat duidelijk horen wat voor meesterlijke componist hij nog altijd is! Dan komt in deze volgorde het simpele A Little Less Understanding al wat beter uit de verf. Een weemoedig nummer over opvoeden van kinderen. Pakkende tekst die helaas ondergesneeuwd word door middelmatige muziek.

Het niveau wordt echter weer tot duizelingwekkende hoogtes geschoten door The Raven Still Flies With You. Met ruim zeven minuten het langste nummer op het album en met recht een epos. Ook weer niet snel maar wel voorzien van een heerlijke atmosfeer die doet denken aan vallende sneeuw. Tony’s stem klinkt als een warme deken zodra hij gaat harmoniseren en ik verwelkom het kippenvel op mijn armen. Qua opzet doet het flink denken aan Larger than Life met hier en daar opera-achtige uitschieters in de vocalen en een wel heel merkwaardig -bijna tropisch klinkend stuk halverwege. Tony vocaliseert er een heerlijk lange staart aan en de beurt is alweer aan het laatste nummer; The Garden.

Woorden schieten tekort bij dit prachtige liefdesnummer dat liefelijk klinkt als een slaapliedje en je - als het goed is - gelijk doet denken aan die ene speciale persoon. Eén van de zeer weinige nummers van Sonata die echt over liefde gaat zonder moord of lijden – en niet tenenkrommend zoet is (*kuchLovekuch*). Het walsje van de gitaar, Tony’s bijna onmerkbare gniffel... het schildert een dromerige tuin vol rozen voor je geestesoog. Mijn echte ogen zien alleen een waas op dit moment. Even een traantje wegpinken...

Zo, dat is weer een hele mooie toevoeging aan de omvangrijke collectie van Sonata Arctica’s repertoire! Wat betreft de reacties die het album tot nu toe heeft ontvangen van mede-critici en mensen die hele albums al beoordelen aan de hand van twee singles en niet verder kunnen blaten dan ‘MaAr SoNaTA iS gEen MeTaL MeEr’ , hou es op met van een banaan te verwachten dat het een appel is. Sonata is allang niet meer wat het tien jaar geleden was. Wat ze nu zijn blijkt niet voor iedereen weggelegd, maar als je open staat voor muziek die wat tammer is, dan is en blijven Sonata Arctica meesters in hun vak. Talviyö is daar weergaloos bewijs van.