Sonata Arctica - The Ninth Hour

• BandSonata Arctica [FI]
• TitelThe Ninth Hour
• Release datum07-10-2016
• LabelNuclear Blast [DE]
• Genre Heavy / power metal, Symfonische metal

Tracklist

01. Closer To An Animal
02. Life
03. Fairytale
04. We Are What We Are
05. Till Death's Done Us Apart
06. Among The Shooting Stars
07. Rise A Night
08. Fly, Navigate, Communicate
09. Candle Lawns
10. White Pearl, Black Oceans Part II - "By The Grace Of The Ocean"
11. On the Faultline (Closure To An Animal)
12. Run To You (bonus)

De release van Sonata Arctica’s negende studiowonder The Ninth Hour is voor mij een hoogtepunt van het jaar! Met een beetje nervositeit heb ik deze afgewacht. Hun laatste twee titels bleken in de lange termijn niet echt de moeite waard te zijn, dus het was maar hopen of mijn favoriete Finnen nog steeds wisten hoe ze goeie muziek moesten maken. Maar het is moeilijk om heel sceptisch te blijven zodra de eerste klanken van The Ninth Hour mijn oren bereiken, want Tony Kakko en gevolg hebben het weer geflikt: de grijns op mijn bakkes tijdens het luisteren van deze pracht is weer onuitwisbaar!

Het feest opent met de single Closer to an Animal; een no nonsense nummer met een lekkere flow en zeer bevredigende melodieuze kwinkslagen. Over het algemeen een relaxed begin van het album. Met de tekst die gelijk gaat over wat voor rol we hebben op deze aardkloot en wat we daarmee doen, vormt het een mooie inleiding naar het thema van The Ninth Hour, dat nog het meest focust op milieuvervuiling en overige aardeverneuking en de koppigheid van de mensheid om daar iets aan te doen.

Maar dit album gaat gelukkig niet alleen maar over de boze mensheid. Life is een fijn vrolijk liedje waar lekker in mee ge-lala’d kan worden. Niets geen zware tekst, maar gewoon een good ol’ meezingrefrein over je leven tot het volle beleven en zingen met vrienden. Nou, hoe happy kan je het hebben? Een tikkeltje cheesy bij vlagen, maar hee, een guilty pleasure moet ertussen zitten! Zoals Tony het zelf al stelt: "it is a dumb thing to say, but the fact won't wane away." En dat is een waarheid als een koe.

Tony Kakko’s sarcastische en satirische uitschieters komen tot uiting in Fairytale. Sonata’s reactie op de huidige presidentiele verkiezingen in Amerika. Qua muziek zitten er een hoop elementen in die fans van de oude powermetal garde blij maken. Een lekker vlot tempo, glansrollen weggelegd voor Henrik Klingenberg en zijn keytar en een refrein dat zich in no time in je gehoorgang nestelt en daar lekker blijft zitten. Troy Donockly van Nightwish is erbij geroepen om het bitterzoete We Are What we Are luister bij te zetten. Je zou bij de intro inderdaad denken dat we naar Nightwish zitten te luisteren, maar Elias Viljanen’s getokkel erachter verraadt de herkomst van dit nummer. Weer een anthem voor wereldverbetering met veel goudeerlijke maar keiharde lessen over ons als soort.

De beruchte stalker saga, tot nu toe bestaand uit klassiekers End of This Chapter, Don’t Say A Word, Caleb en Juliet, krijgt een staartje met Till Death's Done Us Apart. Qua gevoel ligt het nog het dichtst bij Juliet en het heeft weer fantastische maniakale stukken. “Ding-dong ding-dong, and everything did go wrong…” Tony laat weer zijn psychopathische kanten zien en Sonata levert hier weer een hoofdstuk van formaat. Een van de complexere nummers op dit album, met aardig wat zwaardere stukken en geniaal uitgedachte melodieën.

Na debuut-hit Fullmoon hebben we eindelijk weer een weerwolf nummer, getiteld Among The Shooting Stars. Hoewel ook weer prima vermakelijk, is het voor mij een van de mindere nummers op dit overigens geniale album. Redelijk veilig recept voor Sonata en rommelt een beetje laag en traag voort. Rise a Night is weer een mini feestje met al het goede van oud en nieuw Sonata. Duidelijk erin gezet om al die zanikers die al jaren miepen voor te terugkeer van de dubbel bas drum de mond te snoeren. Hierin zijn ze zeker geslaagd, met een nummer die voortgestuwd word door Tommy Portimo’s flitsende voetjes en Elias’ vurige vingers. Keyboard-gitaar battle solo erbij, en een brute breakdown zo tegen het einde, en we kunnen weer met volle tevredenheid headbangen op Sonata!

Fly, Navigate, Communicate is een heel interessant tweekoppig beest. In de eerste helft is het niet echt duidelijk waar dit nummer met zichzelf heen wil. Het bouwt op met een milde melodie als basis, met hier en daar de occasionele drum uitschieter. Halverwege ontploft het hele zaakje in een powerfeest waarbij Tony zelfs een flink brute scream eruit perst. Voor de rest galmt hij ook weer uit de hoeken van elk register en dat voegt alleen maar toe aan de wilde genialiteit van dit markante plaatje.

Na het gevoelige What Did You Do in the War Dad van voorgaand plaatje Pariah’s Child gaat het thema oorlog en kinderen verder in Candle Lawns. Een roerend verhaal over twee vrienden en veteranen waarvan de een het aan de ander overlaat om zijn zoontje te leren leven met wat de oorlog van hem heeft opgeëist. Vader komt niet thuis, slechts een doosje met een medaille. Weer prachtig en aangrijpend gebracht door Tony’s emotievolle stem, scheurende gitaarpartijen en lyrics die je raken op plekken die zelden worden geraakt.

Het tragische en onder Sonata fans zo geliefde verhaal van een vuurtorenwachter, een schip en een verboden liefde krijgt een vervolg met White Pearl, Black Oceans Part II – "By The Grace of the Ocean". Heerlijk nostalgisch openend met het bekende deuntje van het refrein van de Reckoning Night klassieker, om dan gelijk de luisteraar kennis te laten maken met het nieuwe werk. Waar deel 1 nogal rauw eindigde met de dood van de twee hoofdrolspelers, worden ze hier weer tot leven gewekt voor een tweede akte. Hoewel muzikaal weer fenomenaal, vind ik het verhaal zelf een tikje geforceerd. Waarom een paar dooien weer terughalen voor een gezapig happy end terwijl het botte, duistere einde van deel 1 juist een van de dingen was die het verhaal zo goed maakte? Als we naar de muziek kijken is het zeker episch te noemen, en op het niveau dat we verwachten van zo’n beroemde saga, maar toch wat aan de trage kant. De geest van WPBO Pt. 1 komt zo af en toe rondspoken in een achtergrond synth, en dat geeft ook dit deel weer een top sfeer. Verder kronkelt het met veel symfonische elementen op hetzelfde pad waar nummers zoals Larger than Life zijn voorgegaan.

Het feest word afgesloten waar we begonnen zijn: met On the Faultline (Closure to an Animal). De melodie grotendeels hetzelfde als de opener, maar dan de langzame, melancholieke en wat meer persoonlijkere versie. Waar Closer to an Animal het nog had over de mensheid in het geheel, hebben we het hier over het individu. Een mens dat geen balans lijkt te vinden tussen leven en liefde, en eenzaam ronddoolt op de breuklijn ertussen. Het toegevoegde galmeffect op Tony’s stem onderstreept zijn woorden “Am I the only human here” op zeer slimme, artistieke wijze. Qua sfeer doet het zelfs denken aan werk van Queen of David Bowie.

Een treurig fluittoontje maakt een einde aan The Ninth Hour. Een album dat mij ongelofelijk prettig heeft verrast door de diepgang, chaos en genialiteit terug te halen die Sonata de laatste jaren een beetje heeft laten vallen. De mix, gedaan door bassist Pasi Kauppinen, heeft ook nog altijd zijn verbeterpuntjes. Waar bij zijn vorige poging Tony juist los stond te zweven van de rest, verzuipt de zang hier vaak onder een donzige laag bas en gitaren. Maar dit is lang niet zo storend als zijn voorgaande inspanningen.

Toch mogen we nu echt weer gaan juichen. Er staat voor ieder wat wils op dit album, en een betere inspanning om alle fans tevreden te stellen kan je niet wensen. Echt hun beste plaatje sinds The Days of Grays, en voelt in feite aan als ‘the missing link’ tussen Sonata Arctica’s verschillende tijdperken. The Ninth Hour zal zeker de tand des tijds beter doorstaan als de voorgaande twee! Deze die-hard fan is in elk geval enorm tevreden.