Sorrows Path - Doom Philosophy

• BandSorrows Path [GR]
• TitelDoom Philosophy
• Release datum12-09-2014
• LabelIron Shield Records [DE]

Tracklist

01. First Beam of Darkness Into Light
02. Tragedy
03. A Dance With The Dead
04. Brother of Life
05. Everything Can Change
06. The King With A Crown Of Thorns
07. The Venus And The Moon
08. Epoasis
09. Clouds Inside Me
10. Darkness
11. Damned (O)fish/L.S.D.

Doom rules eternally ...

In februari van het vorig jaar stelde ik de Griekse doomband Sorrows Path voor, middels een stukje over hun debuutalbum The Rough Path Of Nihilism, dat al in 2010 verscheen. Meer over het ontstaan en de (roerige) geschiedenis kun je daar teruglezen. Daarin werd ook een nieuw, nog te verschijnen album aangekondigd dat 'zo snel mogelijk' zou verschijnen. Inmiddels is het september 2014 en is dat album er; Doom Philosophy was al even klaar, nu is blijkbaar het geschikte moment om het uit te brengen.

First Beam Of Darkness Into Light is de spanningopbouwende opener, die overgaat in het eerste nummer Tragedy. Zowaar al twee titels die aangeven dat bij Sorrows Path de doomgedachte allesoverheersend is, mogelijk nog wel meer in woord dan in daad. Want zoals ook al geconstateerd is bij het vorige album: Sorrows Path is geen pure doomband. In Tragedy horen we bijvoorbeeld al de eerste heavy/power metal elementen voorbijkomen. Uptempo riffs, koortjes en een sterk refrein vormen daarbij een prima tegenhanger van de treurig trage passages die we later nog zullen gaan horen. Een goed begin van het album.

A Dance With The Dead neigt al iets meer naar traditionele doom, met tragere riffs en een lekker duister sfeertje. Dit is dan wel zo'n nummer waarbij de vergelijkingen met bands als Candlemass en Solitude Aeturnus wel degelijk opgaan. Ook Brother Of Life, met z'n slepende toetsenwerk, is juist daardoor een lekker emotioneel donker nummer, waarin de doomliefhebber zich zeker zal herkennen. In The King With A Crown Of Thorns toont de band zich van z'n meest melodieuze kant, het is een bijna balladesque nummer, opnieuw vol emotie. Hierna brengt The Venus And The Moon er weer wat meer vaart en power in, prima voor de afwisseling. Heavy, chunky, en met prettig in het gehoor liggende gelaagde orkestrale en vocale partijen.

Epoasis kenden we, net als Everything Can Change (met aparte zangpartijen), al van de video die al even online te vinden was. Beide tracks zijn exemplarisch voor de muziek van deze band; gebaseerd op een mix van traditionele doom en epische heavy metal, verpakt in een hedendaags geluid. Op de wat meer epische of symfonische/gotische momenten doet de band me ook wel wat aan Therion denken, het al genoemde The Venus And The Moon is daar wel een goed voorbeeld van.

Darkness moet met zo'n titel natuurlijk wel 'echte' doom zijn, het is in elk geval letterlijk een lekker donker nummer, dat me redelijk aan Candlemass doet denken. Dan is het dus goed. Veel tijd en ruimte is ingeruimd voor de epische afsluiter met de ingewikkelde titel Damned (O)fish/L.S.D. Nog niet gehoord op dit album: een progressieve inslag, bij vlagen een beetje Opeth-achtig. Niet helemaal wat je op dit album zou verwachten, maar het misstaat niet.

Doom Philosophy is met een speelduur van bijna een uur een beste zit, maar de wisselingen tussen doomy en meer uptempo en 'vrolijker' passages en de diverse sferen doen hun werk en voorkomen eentonigheid. Bovendien heeft Sorrows Path (what's in a name in deze context) in de loop der jaren ook genoeg meegemaakt om de nodige ellende van zich af te willen schrijven. Ik heb al eerder geconstateerd dat uit ellende en misere vaak de mooiste muziek voortkomt; ondanks dat deze band ook z'n positieve momenten laat horen op dit album en niet zwelgt in de eigen ellende, vind ik dit toch een goed voorbeeld. Je hoort aan het album dat het met hart en ziel in elkaar is gezet, waarvoor hulde!