Soul Dissolution - Pale Distant Light

• BandSoul Dissolution [BE]
• TitelPale Distant Light
• Release datum01-03-2016
• LabelThroats Productions

Tracklist

01. Waiting
02. This Red Painting in the Sky
03. And Every Single Step
04. Anchor
05. Immanence of Unfulfillment
06. The Final Dissolution, Part 1 - Hatred Spawned from Longing
07. The Final Dissolution, Part 2 - Fields of Stone
08. The Final Dissolution, Part 3 - Pale Distant Light
09. Echoes of Dissolution
10. Sweetness Dies (October Tide cover)

Soul Dissolution is een Belgisch duo dat in 2012 begon als een zijproject van L’Hiver en Deuil. Overigens herken ik hierin ook multi-instrumentalist Jabawock als zijnde bassist Boris Iolis van Belgisch doom-trots Marche Funèbre. Pale Distant Light is het debuut van de twee heren, die met het benoemen van hun muzikale invloeden heel duidelijk zijn in welke hoek we deze kunnen vinden. Ik zeg er maar meteen bij: qua niveau halen de heren het zeker niet, maar blijkbaar luisteren ze graag naar acts als Agalloch, Drudkh, Forgotten Tomb en Alcest. Overigens heeft het duo op de drums hulp gekregen van Robin Stone (Norse, Gods Of Eden, The Amenta).

De muziek die we voorgeschoteld krijgen is te omschrijven als ergens tussen atmosferische, melancholische (post-)black metal en donkere post-rock. Dat het duo hoog inzet op melancholieke en emotionele waarden mag geconcludeerd worden uit het gegeven dat in opener Waiting meteen naar het gebruik van violen wordt gegrepen. In combinatie met de wel erg wanhopig klinkende vocalen zou ik me bijna - met een knipoog natuurlijk - afvragen: bestaat emo black metal? De pakkendheid heeft de muziek daarvoor wel, getuige This Red Painting in the Sky. Dat het duo echter ook nog altijd de hogere blast-versnelling weet te vinden mag blijken uit het fraai opgebouwde And Every Single Step, al is het maar sporadisch. Het wat karig klinkende Anchor steekt er hierna maar schril bij af.

De meeste aandacht wordt hier natuurlijk getrokken door het drieluik The Final Dissolution, dat verspreid over de speelduur van een kwartier alles laat horen dat Soul Dissolution in zich heeft. Van het brute eerste stuk Hatred Spawned from Longing gaat het via het bijna dromerige instrumentale Fields of Stone naar het titelnummer Pale Distant Light. Dat laatste gedeelte eindigt na een spannende opbouw in een emotioneel stuk dat je qua sfeer volledig bij de strot grijpt. Hierna is het met het drieluik eigenlijk nog niet helemaal gedaan, doordat het middels Echoes Of Dissolution - de titel zegt het al - nog wat na-echoot....

Er wordt afgesloten met een prima versie van het October Tide-nummer Sweetness Dies (uit 1999 alweer). De sfeer van het origineel heeft Soul Dissolution wat mij betreft prima weten te benaderen. Al is dat nummer van zichzelf natuurlijk al dromerig en sferisch genoeg, het past wonderwel binnen het hier geschapen kader. Waarmee Pale Distant Light mij met een dubbel gevoel achterlaat. Enerzijds hoor ik prachtige passages voorbijkomen waarop het heerlijk wegmijmeren is, anderzijds stuit ik op te veel stukken die wat nietszeggend voorbij kabbelen. Al dan niet onderbroken door felle black metal uitbarstingen, onontbeerlijk voor de sfeer, maar soms ook wat lukraak geplaatst lijkt me. Vooralsnog lijkt de plaats van Soul Dissolution me die ergens tussen kleurloze en degelijke middenmoter.