Space Witch - Arcanum
- Space Witch [GB]
- Arcanum
- 07-07-2017
- Hevisike Records [GB]
- Palmer Turner Overdrive [GB]
- Doommetal, Psychedelische rock, Spacerock, Stoner
Tracklist
01. Cosmonoid
02. Astro Genocide
03. Hex Solaris
04. Battle Hag
Space is trippy, Witch is heavy
Het Engelse Space Witch (afkomstig uit Stoke-on-Trent om precies te zijn) is in 2007 opgericht, bracht in de eerste jaren wat demo's / EP's uit, en kwam in 2014 met een eerste (zelfgetitelde) langspeler. Dat lang mag je gerust letterlijk nemen, want dat album bestond uit twee tracks van elk ruim een half uur. Zo bont maakt het kwartet het op de opvolger Arcanum, die vorige maand uit kwam, niet. Vier tracks met een gezamenlijk spelduur van 44 minuten vormen mijn kennismaking met deze band.
Opener Cosmonoid is meteen het langste nummer, en mijn eerste gedachte dat ik toch minimaal spacerock te horen zou krijgen wordt deels waargemaakt. Cosmonoid wordt akelig rustig opgebouwd en klinkt in eerste instantie lekker weird. Nog wel wat ingetogen, met een psychedelisch / Oosters sfeertje, maar daar komt gaandeweg genoeg aangename verandering in. Logge riffs en lome grooves voeren langzamerhand de boventoon, al blijven naargeestig klinkende synths constant in de buurt, om te zorgen voor een kosmisch sfeertje. In een mengelmoes van psychedelische en spacerock, stoner, sludge en doom doet Space Witch z'n ding; een combinatie die mij absoluut aanspreekt!
Dat geldt niet voor vooral het tweede gedeelte van het navolgende Astro Genocide, veruit het kortste nummer van het album. Wanneer daar de zang z'n intrede doet wordt ik daar niet gelukkig van. Ik zal het niet snel zeggen, maar Space Witch mag het van mij best bij instrumentale muziek blijven houden. Sowieso laat dit nummer rare tempowisselingen horen, die wat mij betreft afbreuk doen aan de sfeer. Dit zal gelukkig het enige smetje op Arcanum blijken, want met Hex Solaris (behalve opnieuw vocalen in het begin) en vooral de (opnieuw lange) afsluiter Battle Hag is wat mij betreft weinig mis.
Met wat plusjes en een minnetje tegen elkaar weggestreept ben ik onder die streep toch wel content met Arcanum. Vooral de puur instrumentale, lange, sterk opgebouwde nummers doen het wel voor mij. De combinatie van groovende stoner/sludge met de hypnotiserende, wat vervreemd klinkende synthesizers is goed gekozen, beide elementen versterken elkaar enorm in mijn beleving. Conclusie: fijne kennismaking dus.
Darren Lee Rowlands – Gitaar, effecten
Daniel Mansfield – Drums
Peter Callaghan – Toetsen, zang
Tomas Cairn – Bas