Splendidula - Somnus

• BandSplendidula [BE]
• TitelSomnus
• Release datum29-01-2021
• LabelArgonauta Records [IT]
• PromotorAll Noir [DE]
• Genre Doommetal, Postrock / metal, Sludgemetal

Tracklist

01. Somnia
02. Void
03. Incubus
04. Oculus
05. Drocht
06. When God Comes Down

Begin 2019 maakte ik vanuit het niets kennis met de Belgische band met de aparte naam Splendidula, in het kader van hun op dat moment actuele album Post Mortem. En ik moet zeggen: dat was een hele aangename kennismaking. Eerder in dit nog prille jaar kwam de band - na vroegere perikelen op dit vlak - in ongewijzigde bezetting met opvolger Somnus voor de dag. Ook voor dit album heb ik dus opnieuw de tijd genomen.

Somnus is vooral een album van schijnbare contrasten, die echt heel veel dynamiek opleveren. Zware riffs en beukend drumwerk worden afgewisseld met schilderachtige plaatjes, ingetogen fragmenten met opzwepende passages; maar het fraaiste aspect daarin vind ik de vocale aanpak: de chant-achtige, zweverige, psychedelische voordracht van zangeres Kristien versus de klassiekere screams en grunts van gitarist Pieter. Van dromerige rust via slepend naargeestig tot log onheilspellend, Splendidula buit de kracht van al deze verschillende aspecten optimaal uit.

Incubus vind ik daar een zeer sterk voorbeeld van. Het nummer begint nog 'onschuldig' met inleidende percussie en een in het Vlaams voorgedragen versje van Kristien. Luister je echter naar de tekst dan krijg je al een voorbode van wat komen gaat; hoe intiem dit stukje ook klinkt, hier spreekt aardig wat wanhoop en duister uit ("beklemmend, geen adem meer"). Die tekst krijgt in het vervolg dan ook de muzikale invulling die het verdient, met een even prachtige als krachtige uitbarsting van vocalen, gitaren en drums. Door al dat geweld heen weet Kristien haar declamerende teksten ook nog gehoord te krijgen. Echt een heerlijk nummer dit!

Opvallend genoeg is het volgende nummer dat me zo opvalt Drocht, dat ook weer voorzien is van een Nederlandse tekst. Dat moet echt toeval zijn, het is gewoon het tweede nummer van dit album dat me zo enorm weet te grijpen. Niet dat de overige tracks minder zijn hoor, maar deze twee weten me blijkbaar het best te pakken. Ik ga wat dat aangaat geheel op mijn gevoel af, en kreeg bij deze twee tracks letterlijk kippenvel. Dan weet ik dat het goed zit. Mijn 'eerste benadering' om het zo maar even te noemen betreft altijd de sfeer van een album, die bepaalt hoe het verder gaat.

Ook opener Somnia had mijn aandacht al te pakken, maar dan vanuit muzikaal opzicht. Zangers Kristien gaat hier al snel volledig los, bijgestaan door de logge klanken van het instrumentarium. In het middenstuk is de hoofdrol voor een wat mij betreft zeer onverwachte, en opvallend cleane gitaarsolo. Deze gaat als het ware het duel aan met de Kristiens stem, erg fraai gedaan, zeker in opmaat naar de climax van dit nummer. Daarna valt Void op met een elektronisch intro, en daarna een wel heel zwaar vervolg. Oculus is het kortste, maar tegelijk ook het traagste nummer van Somnus. Wederom erg fraai, gedragen, ingetogen bijna, maar toch zwaar.

Afsluiter When God Comes Down bouwt traag op, maar weet uiteindelijk te verpletteren met sterk gitaarwerk, zowel riffs, leads als solo. Natuurlijk vergezeld van de inmiddels bekende, ijle vocale klanken. Eigenlijk is deze laatste track, net als Incubus, Splendidula in een samenvatting. Ik denk dat ik Somnus nog net iets beter vind dan voorganger Post Mortem. Meer diepgang, sterk uitgewerkte contrasten; en zowel muziek- als productie-technisch dik in orde wat mij betreft!