SuuM - Buried Into The Grave

• BandSuuM [IT]
• TitelBuried Into The Grave
• Release datum10-03-2018
• LabelEndless Winter [RU]
• Genre Doommetal

Tracklist

01. Tower of Oblivion
02. Black Mist
03. Buried into the Grave
04. Last Sacrifice
05. Seeds of Decay
06. The Woods are Waiting
07. Shadows Haunt the Night

Italiaanse doombands kunnen bij mij in het algemeen niet zo veel verkeerd doen. Werd ik eerder dit jaar al verrast door Black Capricorn, nu is in het vergelijkbare segment SuuM aan de beurt. In tegenstelling tot de zojuist genoemde landgenoten is dit een nog nagelnieuwe band, die pas vorig jaar ontstaan is. Buried Into The Grave is het debuutalbum, dat vorige maand verscheen.

Direct vanaf de eerste tonen van Tower Of Oblivion hebben muziek en sfeer me beet. Dit is precies die klassieke epische doom met de lome en wat karige muzikale invulling, verheven, galmende zang en old school beklemmende sfeer waar ik zo gek op ben. Je kent het wel: onweer, klokgelui, lome, maar zware riffs, sloom en doeltreffend getrommel, en zo'n typerende theatrale vocale voordracht zoals alleen de echte ouderwetse doombands dat kunnen. Zelfs zo'n spaarzame, voorzichtige tempowisseling hoort daar bij, en zorgt voor wat levendigheid, zoals ook even later Black Mist laat horen.

Natuurlijk is SuuM schatplichtig aan de oude helden van Nemesis/jaren '80 Candlemass, al ligt het tempo gemiddeld nog een stuk lager denk ik zo. De muziek doet me - vooral vanwege die vocale voordracht en de authentieke sfeer - verder vooral denken aan het Nederlands/Belgische Hooded Priest; ook die bedompte, wat occult aandoende sfeer is overeenkomstig. Verwacht hier dus geen death-gerichte doom metal of een 'moderne' stoner- of sludge-benadering, maar onvervalste, pure doom.

De nimmer aflatende, voortsleurende riffs van Black Mist en titelnummer Buried Into The Grave (heerlijk die Saint Vitus-achtige wah-wah in de leads) trekken me verder mee de onaantrekkelijk diepe krochten van de meeste duistere belevingswerelden in. Last Sacrifice (met een bij vlagen verrassende inkleuring) en Seeds of Decay (misschien wel het meest donkere nummer van het album, en stiekem een persoonlijk favorietje) zetten deze onheilspellende tocht moeiteloos voort. The Woods Are Waiting is een fraai-smerig instrumentaaltje, dat opbouwt naar het onvermijdelijke einde. Helaas is Shadows Haunt The Night niet die epische knaller waar ik op gehoopt had, maar toch een vertrouwd klinkend slotakkoord.

Laat de 'serieuze' kenners maar zeuren dat deze muzieksoort achterhaald en niet origineel is. Dat interesseert me geen reet, want in muziek zoals SuuM die maakt ligt mede mijn basis voor de liefde voor deze sombere muziek. Natuurlijk was Black Sabbath de eerste, en is alles daarna al gedaan. Maar ik ben altijd oprecht verheugd wanneer ik een band hoor die nog in die authentieke stijl durft te musiceren. Dit is gewoon gaaf in al z'n eenvoud!