Swallow the Sun - Songs From The North I, II & III

• BandSwallow the Sun [FI]
• TitelSongs From The North I, II & III
• Release datum13-11-2015
• LabelCentury Media Records [DE]

Tracklist

CD 1:
01. With You Came The Whole Of The World's Tears
02. 10 Silver Bullets
03. Rooms And Shadows
04. Heartstrings Shattering
05. Silhouettes
06. The Memory Of Light
07. Lost & Catatonic
08. From Happiness To Dust
CD 2:
01. The Womb Of Winter
02. The Heart Of A Cold White Land
03. Away
04. Pray For The Winds To Come
05. Songs From The North
06. 66°50'N, 28°40'E
07. Autumn Fire
08. Before The Summer Dies
CD 3:
01. The Gathering Of Black Moths
02. 7 Hours Late
03. Empires Of Loneliness
04. Abandoned By The Light
05. The Clouds Prepare For Battle

Gloom, beauty and despair was de werktitel die Swallow The Sun gaf aan hun nieuwste studioproject. Het blijkt met terugwerkende kracht een veelzeggende titel, want elk woord blijkt te staan voor een van de drie albums die uiteindelijk aan het brein van de Finnen zijn ontsproten. Songs From The North I, II & III is de titel geworden van het trio albums, niet zo liederlijk eigenlijk. Maar het gaat natuurlijk om de muziek.

Het drieluik levert ruim twee-en-half uur aan muziek op, verdeeld over 21 tracks; behalve dat dat een hele luistersessie is (zelfs in meerdere etappes) is het ook onmogelijk om hier kort over te zijn. De drie albums zijn prima onafhankelijk van elkaar te beluisteren, aangezien ze drie totaal verschillende kanten van de band laten horen. Zoals de werktitel dus eigenlijk ook al aangaf. Ik zal ze dan ook een voor een de revue laten passeren, waarbij het uiteraard onmogelijk is om elk nummer apart van commentaar te voorzien.

Het eerste deel van Songs From The North (gloom) sluit nog het best aan bij het voorgaande album Emerald Forest And The Blackbird uit 2012 (indertijd ook hier besproken). Het intro van With You Came The Whole Of The World's Tears is dan ook al meteen veelbelovend, en veelzeggend. Het blijkt een lang nummer waarin al heel veel van de dynamiek van Swallow The Sun naar voren komt. Van fraai en ingetogen via donker en zwaar naar bereheavy, elk nummer op deel I kent een spannende opbouw waarbij je aan de speakers gekluisterd blijft zitten. Ik tenminste wel! Melodie en doom wisselen elkaar prachtig af: een streling voor het oor.

In 10 Silver Bullets voert de donkere kant wat meer de boventoon, al worden de serene arrangementen nooit vergeten. Stiekem is dit wel zo'n beetje de meest heavy track van deel I, het logge gitaarwerk en de diepe grunt worden hier goed uitgebuit. Daarentegen wordt in bijvoorbeeld Heartstrings Shattering en Lost & Catatonic perfect gebruik gemaakt van vrouwelijke zang, om de sferische afwisseling te benadrukken. Uiteraard sluit From Happiness To Dust af met een kippenvel-opwekkende climax! Overigens lijkt dit nummer tijdens de meest ingetogen stukken alvast een beetje vooruit te kijken naar het deel dat hierna zal volgen.

Deel II toont nadrukkelijk de ingetogen kant van Swallow The Sun (beauty). De muziek is hier overwegend akoestisch, en laat de band dus in z'n meest uitgeklede vorm horen. Het is bijna overbodig om te constateren dat de band en z'n composities ook in deze setting recht overeind blijven. Het is weliswaar de insteek die mij het minst aanspreekt, maar zelfs dan nog hoor ik genoeg om van te genieten. Dt tweede deel is ook het meest duidelijk in z'n thematiek, waarin de Finnen het dichtst bij de natuur staan. Thema en muziek passen hier goed bij elkaar (net als op deel III trouwens).

Dit tweede deel begint met het instrumentale The Womb Of Winter, en even ben ik bang dat we het hier zonder de sfeervolle vocalen moeten stellen; maar niets blijkt minder waar. Al blijven de grunts achterwege, het samenspel tussen de cleane zang van Mikko Kotamäki en opnieuw dameszang - zoals in het titelnummer Songs From The North, in het Fins (neem ik aan) - mag er zeker wezen. Desalniettemin kan het niet anders dan dat de hoofdrol hier is weggelegd voor de instrumentalisten. Zo is het instrumentale 66°50'N, 28°40'E een wel erg fraai werkstukje; breekbaar bijna... Hoewel dit tweede deel in z'n geheel zeker fraai is om naar te luisteren, mis ik hier wel de dynamiek door middel van rauwe uitbarstingen. Die wisselwerking die het eerste deel zo kenmerkt ontbreekt hier min of meer, al doen de composities nog zo hun best om sfeer en spanning neer te zetten.

Het meest heb ik echter uitgekeken naar deel III van deze trilogie, waarop Swallow The Sun zich uitleeft in zeer elementaire (funeral) doom, waarop de oorspronkelijk subtitel 'despair' absoluut op z'n plaats is. Hier laat de band zich van z'n meest donkere kant horen, een geslaagd experiment wat mij betreft. Het aspect melodie wordt hier tot een minimum teruggebracht, al zijn er wel ingetogen momenten te horen. Hoewel de heren zelf reppen van funeral doom, mag dat funeral wat mij betreft wel tussen haakjes. Opener The Gathering Of Black Moths is weliswaar zeer dreigend en slepend, maar laat daarnaast nog altijd ruimte voor sferische ingetogen stukken. Hetgeen uiteraard een pre is.

7 Hours Late begint wel heel sfeervol dreigend, met sfeervol toetsenwerk en straffe trommelslagen, dit vind ik echt gaaf! Ook mag ik absoluut de grunts niet onvermeld laten, die hier nog wat dieper klinken dan bij de band normaal het geval is. Zelfs een sferische scream wordt niet geschuwd, zodat ook de vocale afwisseling hier weer gewaarborgd blijft. Al ontbreken (uiteraard) de dames hier; dat benadrukt de duistere en naargeestige sfeer. De songtitels zijn daar goed bij gekozen, en wekken wat mij betreft dan ook de nodige verwachtingen. Ik ben dan ook blij dat die meer dan uitkomen! Op dit derde deel staat dan ook geen enkele mispeer, dit is volop genieten van druilerige doom!

Abandoned By The Light klinkt letterlijk als het meest donkere, en verdorie, dit is inderdaad waarschijnlijk wel het meest desolate nummer dat we hier voorgeschoteld krijgen. Kommer en kwel in optima forma; maar zo fraai vertolkt dat dit simpelweg genieten is! Alweer een uitroepteken? Dat moet geen gewoonte worden, maar ja, wanneer het enthousiasme zich eenmaal van mij meester maakt ben ik niet meer te houden.

Variëteit is het sleutelwoord wanneer we alle drie de delen bij elkaar optellen. Ik denk dat ieder voor zich hier wel een favoriet uit kan halen. De mijne is overduidelijk het derde deel, al kan ook deel I me prima bekoren. Deel II steekt daar wat kaler bij af naar mijn mening. Een triple album als dit is sowieso uniek in de hedendaagse muziekwereld, maar biedt hoe dan ook waar voor je geld. Ik kan me niet voorstellen dat er ook maar een enkele luisteraar zich bekocht voelt, daarvoor is Songs From The North van een veel te hoog niveau!