Sybreed - God Is An Automaton

• BandSybreed [CH]
• TitelGod Is An Automaton
• Release datum24-09-2012
• LabelListenable Records [FR]

Tracklist

01. Posthuman Manifesto
02. No Wisdom Brings Solace
03. The Line Of Least Resistance
04. Red Nova Ignition
05. God Is An Automaton
06. Hightech Versus Lowlife
07. Downfall Inc
08. Challenger
09. A Radiant Daybreak
10. Into The Blackest Light
11. Destruction And Bliss

Het Zwitserse Sybreed is ontstaan in 2003 met de ontmoeting van gitarist Drop (Thomas Betrisey) en zanger Ben (Benjamin Nominet). De twee vonden elkaar in beider voorliefde voor de energieke mix van stevige metal en elektronica. Bandleden kwamen en gingen, dit duo bleef door de jaren heen de basis. Cyber metal werd de voor de hand liggende maar weinig bezielende naam die werd gegeven aan deze mix. Tegenwoordig klinkt het geluid wat donkerder dan in het begin en is er de term death wave op geplakt. Gelukkig kan ik daar helemaal niks mee en laat ik dat gerust links liggen. Maar eens luisteren naar het vierde album God is An Automaton lijkt me beter.

Waar de eerste albums nog uit de voegen barstten van de harde industrial metal is Sybreed daarna wat aan het experimenteren geslagen. Ik geloof dat de band inmiddels z'n geluid wel gevonden heeft, en ik moet zeggen dat dat geluid op God Is An Automaton me wel bevalt. Het is zeker geen extreem metal album, maar is daarentegen ook zeker niet te soft, ik zou zelfs bijna het woord evenwichtig in de mond nemen. Zonder daaraan overigens gelijk een term als toegankelijk te koppelen, want hoewel er verslavend pakkende refreintjes tussen zitten is dit album zeker geen hapklare brok.

Logge en groovende gitaarriffs gaan hand in hand met slepend, uitwaaierend toetsenwerk, de (deels elektronische) ritmes zijn dwingend en leggen een pittige basis. Het album opent met Posthuman Manifesto naar mijn mening nog wat veilig/voorzichtig, dit nummer pakt me gewoon nog niet echt. Dat gebeurt later wel met de eerste single The Line Of Least Resistance: dwingend en toch met melodieuze elementen bevat dit nummer herkenbare hooks, en groovet als de spreekwoordelijke tiet. En daarvan blijkt dit album nog veel meer te bevatten, zonder aan heaviness in te boeten.

Save the best for last: met de lange en afwisselende afsluiter Destruction And Bliss haalt Sybreed nog eens alles uit de kast om de luisteraar te imponeren. Riffend, groovend en hakkend baant dit nummer zich een weg door de hersenpan, om zich daar voor een tijdje onrustig in rond te wentelen. het gebruik van een diversiteit aan vocalen verhogen het luisterplezier, en het constante gewissel van ritmes houden het nummer spannend. Complementair toetsenwerk maken het nummer helemaal af, samen met heel stiekem toch wel catchy zanglijntjes af en toe. Mijn favoriet van het album in elk geval.

Met name die catchy refreintjes zouden voor de stoere metalfan net wel eens een struikelblok kunnen vormen. Voor mij is het geen beletsel om te genieten van de vorm waarin Sybreed hun uitermate modern klinkende metal (inclusief kneiterharde en loepzuivere productie) giet. Er valt immers ook genoeg te beuken en soms zelfs te headbangen, juist die afwisseling doet de muziek goed, dynamiek lijkt me hier het sleutelwoord. Geen standaardvoer, wel een aangename maaltijd voor de avontuurlijk ingestelde fijnproever. Waarmee Sybreed zeker niet de weg van de minste weerstand kiest.