Tempel - Tempel

• BandTempel [NO]
• TitelTempel
• Release datum19-04-2019
• Label[Pias] [NL]
• Genre Black metal, Hardcore / punk

Tracklist

01. Vendetta
02. Wolves
03. Uninvited
04. Afterlife
05. Confusion
06. Forest Cemetery
07. Fortress
08. Torches
09. Farewell

Tempel is een nieuwe Noorse formatie die werd opgericht door Kvelertak-drummer Kjetil Gjermundrod en zijn broers Espen en Inge, samen met gitarist (en jeugdvriend) Andreas Espolin Johnson. Het debuutalbum heet ook Tempel; ik kan alleen maar hopen dat de muziek niet lijkt op die van Kvelertak, want daar heb ik niet zo veel mee.

Wanneer in opener Vendetta al snel de vocalen worden ingezet, deins ik direct terug. Precies dat overdreven gestoorde en irritante geschreeuw waar ik niet van houd, maar dat blijkbaar toch helemaal 'in' is in deze tijd. Dan wordt het al geen feest om te blijven luisteren, maar manmoedig zet ik door. En dat is maar goed ook, want vooral het gitaarwerk lijkt me in eerste instantie wel de moeite waard. Daarentegen is het juist de donkere sfeer die me aanspreekt in het punky Wolves (met slidegitaar in het intro!). Ok, dat semi-boze geblèr slaat nog steeds nergens op, maar in muzikaal opzicht wordt toch wel de nodige afwisseling geboden.

Overigens heb ik geen idee in welk muzikaal hokje ik Tempel moet proppen; dat weet de band vakkundig te vermijden. Duistere punkrock, of black punk, dat lijkt me wel wat, maar evengoed zijn elementen te horen van doom (Afterlife) en andere, ook extremere metal-substijlen. Zo neigt Forest Cemetery bij momenten aardig richting black, al horen we gaandeweg dat nummer ook pakkende, klassieke rock- en metal-stukken terug. Vooral de riffs vliegen alle kanten op, al laat ook het drumwerk zich niet onbetuigd.

Het tekent de hang van Tempel naar een eigen insteek, hetgeen ook verklaard wordt door de uiteenlopende acts die als invloed genoemd worden: The Hellacopters, Black Sabbath, Mastodon, Thin Lizzy en Enslaved geven toch een aardig breed beeld nietwaar? Een nummer als Torches laat bijvoorbeeld goed horen hoe uiteenlopend de verschillende invalshoeken - op kunstige wijze, dat zeker! - worden gecombineerd.

Ik kan me helemaal voorstellen dat de argeloze luisteraar het constante wisselen van genre snel beu is. De inspanningen van Tempel om deze ongelijksoortige thema's samen te voegen lijkt me desalniettemin behoorlijk oprecht, en wordt vervolgens ook ondersteund door de vereiste technische en compositorische vaardigheden. Hoewel de muziek (en zeker de zang!) me niet echt aanspreekt, en ook geen enkele track na een poosje is blijven hangen, hoor ik toch wel dat Tempel iets heel eigens doet. En dat is natuurlijk alleen maar te prijzen!