Temperance - The Earth Embraces Us All

• BandTemperance [IT]
• TitelThe Earth Embraces Us All
• Release datum16-09-2016
• LabelScarlet Records [IT]
• Genre Gothic metal, Industrial metal, Symfonische metal

Tracklist

01. A Thousand Places
02. At The Edge Of Space
03. Unspoken Words
04. Empty Lines
05. Maschere
06. Haze
07. Fragments Of Life
08. Revolution
09. Advice From A Caterpillar
10. Change The Rhyme
11. The Restless Ride

Ruim twee jaar al siert Temperance mijn playlist met hun fantastische electro-metal sound. Van zowel hun zelfgetitelde debuut als hun tweede album Limitless blijf ik genieten. Nu is hun derde album alweer aan de beurt, en zo blijkt dat Temperence elk jaar een album produceert. Dit gaat zeker niet ten koste van de kwaliteit, blijkt maar weer uit hun laatste studiowonder The Earth Embraces Us All. Een album dat de term ‘drie maal is scheepsrecht’ goed past, want nu komt Temperance pas echt goed uit de verf, en schudden ze het imago van naïef nieuwkomertje voorgoed van zich af met een album dat bol staat van fantastisch componeerwerk, uitdagende kwinkslagen en geweldige melodieën.

Opener A Thousand Places laat al gelijk weten dat dit album al veel serieuzer wordt dan zijn voorgangers. Waar de andere twee toch lekker happy happy joy joy begonnen, heeft A Thousand Places een bepaalde spanning over zich hangen, en ondanks deze wending, blijft de algemene opzet toch heerlijk herkenbaar. Tot het einde, waar het heerlijke gebeuk langzamerhand plaats maakt voor een jazzy staartje. Zo met die saxofoon erbij lijkt het meer een sitcom intro. Over contrast gesproken! 1 Ding is zeker: Temperence durft.

De intro van At The Edge of Space is bijna noot voor noot gekopieerd van het koortje van Nightwish’ Ghost Love Score, maar dan als onnavolgbare Temperance versie, en gelukkig maken ze van de rest van het nummer wel wat eigens. Ook deze wordt, zoals altijd, gedreven door een toppie meezingrefrein en flitsende drums. Unspoken Words gooit er een soort folky sound overheen, en is weer zo’n lekkere oorwurm waar Temperance om bekend staat. Bij Empty Lines worden die disco-achtige invloeden weer wat naar voren geschoven en blijft Temperance de luisteraar eraan herinneren hoe ingenieus ze de genres van metal en electro combineren.

Maschere is Temperance’s eerste nummer in het Italiaans, en dat is maar goed ook, want als de taal niet was veranderd zou dit nummer echt gaan aanvoelen als een fillertje. Toch klinkt Chiara ook in haar moedertaal net zo heerlijk als altijd, en is het uiteindelijk toch een prima, niet al te groot nummertje. Haze blaast me vervolgens voor m’n kop met een soort trance-core intro, waarna het nummer blijft stampen met een redelijk kaalgestript refrein, dat dan ook weer voor een fijn contrast zorgt. Fragments of Life is een lekkere trekker, misschien wat te vol om het een powerballad te noemen, maar toch een van de relaxtere nummers op dit album. Toch doet het me verlangen naar een mooie, kleine en bescheiden ballad, waarmee Temperance nog mee over de brug moet komen. Kom op Temperance, jullie zijn tenslotte Italianen, geef me een beetje romantiek!

Van Revolution is intussen een lyric video verschenen, en nodigt ook luidkeels uit tot mee galmen. Chiara’s hoge, volle operastrot is wel eindelijk terug van weggeweest en die kwaliteit mag ze voor mijn part vaker gebruiken. Een Arabisch tintje fleurt het nummer halverwege op en redt het van het vonnis van ‘standaard’ single-materiaal. Eerste epic op dit plaatje is Advice from a Caterpillar (Alice in Wonderland referentie?) en doet dus bij vlagen ook heerlijk sprookjesachtig aan. Een viooltje wordt her en der ingezet voor een extra twist, en qua sfeer huppelt deze ook van hot naar her. Na een zoet la-la stukje worden we weer plotseling getrakteerd op een stukje smooth-jazz - over willekeurig gesproken - maar gaat dan naadloos en op grandioze wijze terug naar harder terrein.

Change the Rhyme is een bitterzoete intermezzo ‘reflectie op het leven’ semi-ballad voordat we echt naar de laatste klapper gaan, The Restless Ride. Rusteloos word ik er zeker van, aangezien het meer een verzameling lijkt van kleinere nummers die aan elkaar zijn geplakt. Maar het ligt wel aan de stukken ertussen die dit nummer echt fucking epic maken! Chiara en Marco wisselen elkaar mooi af, en we worden hier en daar getrakteerd op multivocale heerlijkheid (altijd geweldig!), zoete, langzamere momenten met een piano als hoofdrolspeler en een hemels stuk mannenkoor waarvan overal mijn haren overeind gaan staan. Die fantastische stukjes muziekhemel terzijde, blijft het een aan elkaar geplakte mengelmoes van elementen. Die maken dit nummer dan ook wel weer fenomenaal, maar het grote geheel is even ver te zoeken. De snelheid en melodie gaan overal heen, maar weten aan het eind hun plek redelijk te vinden waardoor je dit nummer toch met een goed gevoel afsluit.

Het is ‘nog maar’ hun derde album, maar wel eentje die een mijlpaal vormt voor Temperance. Het is een enorme sprong vooruit in vergelijking met de vorige twee, die al van zichzelf al fantastisch waren, en The Earth Embraces Us All legt de lat wel heel hoog voor wat dit gezelschap in de toekomst ook van plan is. Echt hun beste plaatje tot nu toe, maar er is nog veel ruimte om het te overtreffen, al mogen ze daarvoor nu echt veel uit de kast gaan halen. Temperance, ik feliciteer jullie. The Earth Embraces us All is voor nu, een meesterlijke plaat!