Temperance - Viridian

• BandTemperance [IT]
• TitelViridian
• Release datum24-01-2020
• LabelNapalm Records [AT]
• PromotorHard Life Promotion [NL]
• Genre Heavy / power metal, Symfonische metal

Tracklist

01. Mission Impossible
02. I Am The Fire
03. Start Another Round
04. My Demons Can't Sleep
05. Viridian
06. Let It Beat
07. Scent Of Dye
08. The Cult Of Mystery
09. Nanook
10. Gaia
11. Catch The Dream
12. Lost in the Christmas Dream [bonus]

Collega Linda is al sinds het prille begin fan van de Italiaanse melodieuze metalband Temperance. Vier studio-albums en een live-album volgden elkaar in rap tempo op in de periode 2014-2018; allemaal prima ontvangen. Na een roerig jaar 2018, waarin beide vocalisten en de drummer vervangen werden, was 2019 het eerste Temperance-albumloze jaar sinds het debuutalbum. Daarnaast is de band ook gewisseld van label: na jarenlang Scarlet Records te zijn trouw gebleven heeft de band onderdak gevonden bij Napalm Records, dat lijkt me geen verslechtering. De album-stilte is in januari van dit jaar direct doorbroken met een splinternieuw album: Viridian (de albumtitel is de kleur die de coverart overheerst) waar ik me met frisse tegenzin over mocht buigen. Het enige dat in 2019 verscheen was een kerstsingle, die als bonus aan dit nieuwe album is toegevoegd; zo heb je dus niks gemist.

Waarom met frisse tegenzin? Eerlijk gezegd spreekt de muziek van Temperance me niet zo aan. Dat geldt zowel voor de 'oude' symfonische heavy rock/metal-stijl van voorgaande albums, als ook de wat andere richting die de band op Viridian is ingeslagen. Wat er dan zo anders is? Temperance komt hier verrassend eigentijds voor de dag, laat wat lager gestemde gitaren horen, maar laat met veel liedjes ook een bijna poppy insteek horen. Tel daar nog een driedubbele vocale aanval bij op, en de vergelijking met Amaranthe is gemakkelijk gemaakt; en blijkt nog niet eens zo gek. Pop-metal vind ik dan ook wel een passende omschrijving voor deze muziek.

De meeste nummers zijn lekker uptempo, pakkend, ideaal om mee te doen: swingen, klappen, dansen, wat dan ook. Feel-good muziek, niks aan de hand, ontspannen en genieten. En laat ik daar nou net niet van houden. Ik heb mijn muziek graag wat spannender, gevaarlijk, rauw, uitdagend. Weliswaar ronken de gitaren hier bij vlagen aardig weg, maar de algehele sound wordt overheerst door catchy ritmes en keyboard-bliepjes. Wanneer ik Mission Impossible en I Am The Fire gehoord heb wil ik het album bijna al weer uitzetten. Achteraf heb ik spijt dat ik dat ook niet daadwerkelijk gedaan heb. Dan waren glijerige nummers als Scent OF Dye en Gaia, en de volledig misplaatste gospel Catch The Dream me bespaard gebleven.

Dankzij de catchy, poppy power metal-aanpak is precies de eerste helft van het album nog prima te doen. Op een gegeven moment word je onwillekeurig toch meegesleurd in de vrolijkheid van deze muziek. Alleen is het jaargetijde daarvoor verkeerd, dit past beter bij de lente (weer dat groen he). Maar vanaf Scent Of Dye komt het wat mij betreft niet meer goed. Te veel van het zelfde wordt afgewisseld met ballade-achtig geneuzel, met de laatste twee tracks als absolute dieptepunten. Het lentegroen van Viridian ten spijt weet ik wel heel zeker dat het gras bij de buren deze keer echt veel groener is.