The Curse Of Millhaven - Thresholds

• BandThe Curse Of Millhaven [BE]
• TitelThresholds
• Release datum30-08-2019
• LabelDust & Bones Records [BE]
• PromotorHard Life Promotion [NL]
• Genre Deathcore, Melodieuze deathmetal

Tracklist

01. Thresholds
02. Shelter
03. Sadistic Art
04. Path of Desperation
05. Enlightenment
06. My reign, My wrath
07. Weakness
08. Confident to Defy
09. Cruciato Mentis

En weer kan ik een nieuwe band toevoegen aan mijn toch al niet misselijke overzicht van bands waar ik nog nooit van gehoord had. The Curse Of Millhaven uit België (genoemd naar de gelijknamige song van Nick Cave) presenteerde op 30 augustus hun derde release Thresholds; opvolger van debuutalbum Vestibules of Hell (2014) en EP Plagues uit 2017. Daarnaast heeft dit gezelschap ook al de nodige live-ervaring in de bagage (optredens op diverse grote festivals en supports met bijvoorbeeld Carnifex en Aborted) zodat inmiddels een goed geoliede machine is ontstaan.

Direct vanaf de eerste tonen van opener en titelnummer Thresholds presenteert The Curse Of Millhaven zich op overrompelende wijze. De gitaren zetten de toon, de drums beuken woest mee; gezamenlijk wordt meteen een dreigende sfeer neergezet. Het intro is inderdaad nog redelijk bedaard, maar wel ontzettend donker; dit wordt doorgezet zodra het tempo stevig wordt opgevoerd, en de woest-dreigende vocalen invallen. De muziek van dit Belgische gezelschap is hard, gemeen, maar bij vlagen toch ook melodieus, en zeker goed te volgen. Ik zou het omschrijven als een soort van melodieuze deathcore, of melodieuze death metal met -core-invloeden, voor mijn part. Vooral de melodielijnen van de gitaren (zelfs een fraaie, vrij rustige solo) zorgen voor de melodieuze touch.

Ook in Shelter komt de wisselwerking tussen woest gebeuk en melodieus gitaarwerk weer fraai naar voren, dit zal een sterk punt van de muziek van The Curse Of Millhaven blijken. Sadistic Art opent juist melodieus, alvorens er vol gas vandoor te gaan. Na op deze manier gedurende vier tracks het gehoor van de luisteraar geteisterd te hebben vond de band het blijkbaar tijd voor een rustpuntje. Het akoestische intermezzo Enlightenment (verlichting) is dus precies als zodanig bedoeld, maar haalt wat mij betreft de vaart en de opgerakelde sfeer juist helemaal onderuit. Behoorlijk misplaatst naar mijn mening. Gelukkig gaat de band daarna weer op vertrouwde voet verder met My Reign, My Wrath, maar het duurt toch even voor ik er weer lekker in zit; en het gevoel van de eerste vier tracks krijg ik niet helemaal meer terug.

Het album wordt afgesloten door middel van een volledig instrumentaal nummer, waarin vooral het gitaarwerk mag uitblinken. In combinatie met het ontbreken van de rauwe zang lijkt dit nummer net wat minder fel en explosief vergeleken met de overige tracks. Ik denk zelf dat het een goed idee was geweest om dit nummer in het midden van het album te zetten als rust-momentje, in plaats dus van Enlightenment. Ik denk dat dat de algemene sfeer ten goede zou zijn gekomen.

Ik sluit niet uit dat Thresholds The Curse Of Millhaven op de drempel van een doorbraak gaat brengen, of in elk geval wel naar een hoger niveau. Ondanks het missertje in het midden heeft deze band wel degelijk een lekker explosief en boosaardig album in elkaar weten te draaien. Weliswaar is de aanpak van een aantal tracks hetzelfde, maar toch wordt voldoende variatie en dynamiek geboden. Vooral de al genoemde wisselwerking tussen melodie en de rauwe insteek is hierbij een pre. Goed gedaan!