The Fifth Alliance - The Depth Of The Darkness

• BandThe Fifth Alliance [NL]
• TitelThe Depth Of The Darkness
• Release datum30-08-2019
• LabelConSouling Sounds [BE]
• Genre Black metal, Postrock / metal, Sludgemetal

Tracklist

01. Black
02. Hekate
03. Hellfire Club
04. Into Extinction
05. Aleister

Toen ik de promo van The Filth Alliance voor me kreeg, moest ik ver weg grabbelen in mijn geheugen waar ik die band ook al weer van kende. Al actief sinds 2006 heeft de band uit Breda twee EP's en de twee langspelers, Unrevealed Secrets of Ruin (2013) en Death Poems (2015) uitgebracht. Beide albums zijn hier besproken (niet door mijzelf overigens) vandaar dat de bandnaam me bekend voorkwam. The Depth Of The Darkness is het album dat eind augustus uitkwam, tijd om zelf eens (meer) aandacht aan deze band te besteden, aangezien beide collega's indertijd behoorlijk positief waren.

Hoewel The Fifth Alliance duidelijk hoorbaar klinkt als zichzelf, is een genre opplakken nog best lastig, aangezien de band door de jaren heen aardig wat verschillende subgenres zich eigen heeft gemaakt, en naar hartenlust gecombineerd. Vanuit een hardcore-achtergrond zijn gaandeweg sludge- en doom-geluiden toegevoegd, waarbij ook post-elementen de kop opstaken. Daar is op deze nieuweling weer een nieuwe wending aan toegevoegd volgens mij, want ik hoor hier toch wel heel nadrukkelijk black metal-impulsen voorbij komen. Wanneer ik het verleden van deze band niet zou kennen zou ik toch echt concluderen met een (post) black metalband van doen te hebben.

Wanneer Black (is dat al een hint?) van start gaat met ingetogen gitaren en cleane zang hoor ik nog niks dat me verontrust. De opbouw is fraai, de spanning bouwt zich op, gaandeweg wordt het geluid wat meer onheilspellend. Maar de black metal-uitbarsting (inclusief indrukwekkende krijs!) die na drie minuten de hele boel overhoop gooit had ik echt niet aan horen komen. Maar vind ik wel gaaf! Zo'n verrassing maak je natuurlijk maar 1 keer mee - namelijk de eerste keer dat je het hoort - maar ook na meerdere luisterbeurten blijven opbouw en climax enorm tot de verbeelding spreken. Vervolgens wordt weer heel ingetogen naar het einde toegewerkt, al blijft na de eerste keer die uitbarsting in m'n hoofd zitten. Want wat gaat er nu nog komen? Dat maakt (goede) muziek zo spannend vind ik. Wanneer je echter weet dat het daar bij blijft in dit nummer neemt de spanning wel iets af natuurlijk.

Het lijkt er vervolgens op dat Hekate het zelfde trucje nog eens herhaalt; qua idee jammer, maar qua uitvoering supervet. De indeling van het nummer is namelijk net wat anders, dus opnieuw is er sprake van spanning en verrassing. Dat is dan vooral wat The Fifth Alliance hier goed uitspeelt: na in eerste instantie verrast te zijn denk je dat je het spel doorhebt, maar toch weet de band er in elk nummer nog een andere twist aan te geven. Misschien inmiddels wat minder onverwacht, maar wat mij betreft nog altijd avontuurlijk.

Het is natuurlijk vooral de wisselwerking tussen dromerige passages enerzijds en de ziedende boosaardige stukken anderzijds, die hier kunstig met elkaar verweven worden, en de grootste aantrekkingskracht vormt van deze extreme muziek. Hoewel na Black en Hekate de volgende twee tracks me net wat minder aanspreken - ten opzichte van die eerste twee dan toch - brouwt afsluiter Aleister een alles-bevredigend einde aan het album. Zeker wanneer je er vorig werk van dit vijftal bij betrekt is The Depth Of The Darkness een zeer interessante stap. Ik heb dan ook echt genoten van dit album!