The Fog - Perpetual Blackness

• BandThe Fog [DE]
• TitelPerpetual Blackness
• Release datum25-01-2016
• LabelMemento Mori [ES]
• PromotorTranscending Obscurity [IN]

Tracklist

01. Inaneness
02. Crawling Doom
03. Entropy Pillars
04. Creeping Lunacy
05. Gloom Shoals
06. Perpetual Blackness
07. Grievous Scourge

The Fog is een nieuwe metalband uit Duitsland, die zich als zoveelste stort op de oudschoolse death metal met een doomy inslag. De band bestaat sinds 2013 en bracht in december 2014 een viertrack demo uit. Debuutalbum Perpetual Blackness verscheen in januari van dit jaar, en is mijn kennismaking met deze band.

Ik zag in eerste instantie zeven titels, en toch een normale speelduur voor een album, dus ik dacht: met de doomy en slepende inslag moet het wel goed zitten. En ik word op mijn wenken bediend! The Fog sleept, zwoegt, zeurt en rammelt; en klinkt zo lekker authentiek en wanstaltig vies. Het lijkt wel alsof de bandleden een fikse laag stof van de roestige instrumenten hebben moeten kloppen alvorens te beginnen met spelen. En dat is een positieve kwalificatie hoor!

Het begint al met de lange, en dus slepende opener Inaneness. Het tempo is zodanig loom dat menig doomband er nog wat van kan leren. Het nummer kruipt echt vooruit, alsof het zich uit een warboel van smerigheid moet wurmen, met de grootste moeite. En zo te horen doet het ook echt pijn. Echt: uit welk martelwerktuig komen al die geluiden! Die vocalen zijn zo ranzig dat ik me afvraag wat voor spul er allemaal in die diepe put zat waar dat geluid vandaan is gekomen. In de verte doet het me een beetje denken aan een combinatie van een verkouden Martin van Drunen en een zeehond die op sterven ligt; zoiets dus. Zelfs het kortste nummer op het album, Crawling Doom, doet z'n naam eer aan en is bijna niet vooruit te branden.

Ok, ik overdrijf natuurlijk graag een beetje. Maar ik probeer even een beetje de sfeer te schetsen waarin deze lieflijke klanken zich bevinden. Lukt het? Hoe dan ook, dit is het soort ranzige doom/death dat eigenlijk te weinig gemaakt wordt. Overwegend ultra-traag tot middentempo, met mate afgewisseld door een enkele blast of verdwaalde Zweedse d-beat. Voor de rest doet de muziek vooral denken aan de smerige Amerikaanse scene; en qua sfeer aan oeroude Celtic Frost wat mij betreft. Yep, ik heb er opnieuw een lekker smerig bandje bij!