The Foreshadowing - Seven Heads Ten Horns

• BandThe Foreshadowing [IT]
• TitelSeven Heads Ten Horns
• Release datum22-04-2016
• LabelCyclone Empire Records [DE]
• PromotorSure Shot Worx [DE]

Tracklist

01. Ishtar
02. Fall of Heroes
03. Two Horizons
04. New Babylon
05. Lost Soldiers
06. 17
07. Until We Fail
08. Martyrdom
09. Nimrod (The Eerie Tower - Omelia - Collapse - Inno al Dolore)

Het is al weer vier jaar geleden dat het laatste album Second World van de Italiaanse romantische doomers van The Foreshadowing verscheen. Met muziek die ergens tussen dark/gothic metal enerzijds en doom anderzijds in ligt wist ik niet helemaal waar ik de band moest plaatsen. Maar als een paal boven water stond dat de band een sfeervol, dromerig plaatje wist te schilderen. Ik ben benieuwd of er in een paar jaar tijd iets veranderd is: later deze maand verschijnt een splinternieuw album met de titel Seven Heads Ten Horns.

Het album opent met het instrumentale Ishtar, een op gitaar- en keyboardspel georiënteerd intro met Oosterse invloeden, bedoeld om de spanning er even in te brengen. Daarna volgt de eerste echte track Fall Of Heroes, dat meteen het melancholieke karakter van de muziek van deze band blootlegt. Naast de slepende, soms zweverige riffs is er een belangrijke rol weggelegd voor de vocalen die, geheel getrouw de Italiaanse volksaard, het nodige aan pathos en theater bevatten. Deze bezwerende zangstem is nog altijd vrij eentonig, maar weet wel de juiste snaar te raken met z'n bijna verheven voordracht.

Het zijn nummers als Two Horizons en New Babylon (en later op het album ook Martyrdom) die de uitgesproken melodieuze doom-kant van de band naar voren halen: slepende riffs, een melancholieke sfeer, droge toetsenlijntjes en weinig tierlantijnen aan de nummers. Saai zul je het mij zeker niet horen noemen, maar tracks als deze staan in schril contrast met bijvoorbeeld de tweede single 17, waarin zo veel meer gebeurt. Een opzwepend begin, een lekker in het gehoor liggend tempo, toevoeging van gesproken stukjes; het klinkt allemaal net wat minder druilerig. In plaats daarvan is hier wat meer epiek en bombast te horen, hetgeen deze band beter past naar mijn mening. En 17 blijft inderdaad in je 'mind': dit nummer blijft wel even hangen, en zal een van m'n favorieten van het album blijken.

Maar de hoofdrol op Seven Heads Ten Horns is natuurlijk weggelegd voor de epische afsluiter Nimrod, die in vier hoofdstukken en een speelduur van ruim 14 minuten laat horen waar The Foreshadowing allemaal toe in staat is. Eerlijk gezegd ben ik in eerste instantie een beetje bang vanwege het ingetogen (lees: softe) begin, maar wat The Foreshadowing gaandeweg laat horen kan ik niet anders ervaren dan spannend en mooi. Let wel: met doom heeft deze laatste track weinig te maken, met sfeervolle muziek des te meer. Luister in dit kader ook maar eens naar Lost Soldiers en Until We Fail, nummers die ook uitgesproken intieme momenten kennen.

De melancholieke doom is onderhuids nog wel regelmatig aanwezig op Seven Heads Ten Horns, maar ik heb het idee dat het geluid van deze band langzamerhand richting gothic metal aan het verschuiven is. Wat je daar van vindt is natuurlijk op de eerste plaats een kwestie van smaak. Ik vind het beter passen bij The Foreshadowing, ondanks dat het niet mijn smaak is. Ik kom dan weer terug op mijn vergelijking met The Gathering op het vorige album: ook een band die door de jaren heen veel verschillende muziekstijlen heeft verkend, en ook een fase heeft gekend van ruige (doom/death) metal naar meer toegankelijke muziek. Ik ben benieuwd of de Italianen ooit nog met een zangeres op de proppen gaan komen, en hoe dat zou klinken....