The Missing Piece - Dream Rider

• BandThe Missing Piece [NL]
• TitelDream Rider
• Release datum15-01-2017
• LabelFreia Music [NL]
• Genre Progrock / metal

Tracklist

01. Closed Doors
02. Signs
03. Destiny
04. Erasmus
05. Reflection
06. Dream Rider
07. Shadow
08. Underneath The Mask
09. The Close, Pt. I (The Days Before)
10. The Close, Pt. II (Black Death)
11. Maze (Bonus Track)

The Missing Piece is een progressieve rockband uit Noord Holland die is ontstaan in 2007 en inmiddels vele line-up's heeft gekend. De band schrijft zijn eigen materiaal, is vooral melodieus en probeert diepgang te combineren met toegankelijkheid. Het repertoire laat zich niet direct in een hokje plaatsen, hoewel er aan invloeden uiteraard niet te ontkomen is. Die liggen wat mij betreft dan ook vooral in de 'klassieke' progrock, mocht zoiets al bestaan. De muziek van The Missing Piece is in elk geval wel precies het 'beeld' dat ik heb bij het horen van de term progressieve rock.

Het debuutalbum met de titel Dream Rider is op 15 januari 2017 op CD en via digitale media uitgebracht via het gespecialiseerde label Freia Music. Het album is geheel in eigen beheer opgenomen en gemixt in de periode 2015-2016, het album is gemasterd door Pieter Bas Borger. Het werkelijk fraaie artwork is verzorgd door Jan Blaauw, fotografie van de band is van de hand van Marc Kollaart. Begin 2016 heeft de lead-vocaliste Nanna Burger aangekondigd te emigreren. Zij is inmiddels vervangen door Dennis Beenhakker, maar is nog wel te horen op Dream Rider.

The Missing Piece weet met hun muziek fraaie plaatjes te schilderen. Dit is relaxte muziek om naar te luisteren, en lekker weg te mijmeren. Al weet ik niet zeker of dat nou precies helemaal de bedoeling is. Want het betekent dat ik er met regelmaat mijn aandacht niet helemaal bij kan houden. Noem het maar even het kabbelgehalte dat me net wat te hoog is. Vooral Shadow duurt wel erg lang voor een nummer met relatief weinig dynamiek. Ik mis zo af en toe een powerboost, een schop onder de kont om bij de les te blijven.

Een positieve uitzondering vind ik beide delen van The Close, al moet ik daarbij wel nadrukkelijk denken aan de oude muziek van Earth And Fire. Sowieso geen gekke vergelijking denk ik; en nee, dat heeft niks te maken met de zangeres. Het is puur een muzikale vergelijking; en biedt me op een of andere manier een stukje herkenbaarheid.

Dat hier goede, gedreven muzikanten aan het werk zijn staat wat mij betreft buiten kijf. Dat zij muziek voortbrengen die mij niet constant kan boeien helaas ook. Uiteraard is dat ook een kwestie van smaak en voorkeur, al blijf ik er in z'n algemeenheid bij dat deze progressieve poprock - want dat is dit in mijn beleving - wel wat krachtiger, dynamischer kan.