The Moth - Frost

• BandThe Moth [DE]
• TitelFrost
• Release datum22-09-2023
• LabelExile On Mainstream Records [DE]
• PromotorEarsplit PR [US]
• Genre Doommetal, Sludgemetal

Tracklist

01. Me, Myself & Enemy
02. Birmingham
03. Battlefield
04. Bruised
05. Cathedral
06. Hundreds
07. Frost
08. In the City
09. Dust
10. Silent

Na drie voorgaande albums presenteert het Duitse trio The Moth hun labeldebuut op Exile On Mainstream met Frost. Nadat ze hun no-nonsense benadering van sludge / doom metal tijdens diverse tournees en optredens hebben aangescherpt, bevatten de nummers van de band vrijwel geen franje, maar kiezen ze ervoor om met donderend lompe drums en riffs "gewoon" heavy rock te maken die even brutaal als betoverend is.

Sinds hun debuut They Fall uit 2013 levert het Hamburgse trio regelmatig tracks af met een voor het genre verrassende aanstekelijkheid. Kim Wilde-meets-Bolt Thrower, zoals ze het zelf noemen, of zoals een recensie voor het derde album Hysteria uit 2017 het verwoordde: "popmuziek gespeeld met een bulldozer". Zie het maar als een somberder soort doom metal, voorzien van vervormde gitaren en stemmen, en de nodige effecten (zoals de vrouwelijke robotstem in opener Me, Myself & Enemy de toon daarvoor zet).

Frost werd in slechts 24 uur live opgenomen, dit tekent de no-nonsens aanpak van The Moth. Pakkende lijntjes blijven hangen als een losgeraakte vleeshaak, wat verklaart waarom de band hun stijl "doom-sludge pop" noemt; retezwaar en toch catchy. Zo laat Cathedral een opvallend melodieuze vocale aanpak horen, afwijkend van het meeste materiaal. Hundreds begint veelbelovend als een soundtrack voor een horrorfilm, maar ook hier is het de zang die tegenvalt ten opzichte van de rest van het nummer. Weinig sfeer of melodie, eigenlijk juist wel weer passend bij sludge - en juist dat vind ik zo jammer.

Tekstueel gaat The Moth dieper dan ooit tevoren, mede dankzij de indringende ervaringen van zangeres (en bassiste) Cécile, die te kampen kreeg met borstkanker. Zo gaat Dust over de dood die het zwaard van Damocles van de terugkeer van kanker over haar heen blijft houden. Er staat dolk in plaats van zwaard in de tekst, simpelweg omdat het beter bij de muziek paste. Het gaat over het herinneren van de missie om jezelf te zijn, wat een sterke kracht lijkt te zijn tegen een mogelijke verovering en om een serieus afscheid te nemen van de voortdurende dreiging. Ook een titel als Battlefield is veelzeggend binnen dit thema.

Ook titelnummer Frost spreekt me qua muziek best aan; en afsluiter Silent overtuigt met z'n traagste tempo. Het is alleen heel jammer dat de zang eigenlijk niet mee doet op deze plaat. De muzikale insteek en thematiek smeken om een lekkere duistere atmosfeer, maar die wil maar niet opbloeien. Met name het gebrek aan geïnspireerde vocalen breekt hier op. Een gemiste kans?