The Night Flight Orchestra - Amber Galactic

• BandThe Night Flight Orchestra [SE]
• TitelAmber Galactic
• Release datum19-05-2017
• LabelNuclear Blast [DE]
• Genre Hardrock

Tracklist

01. Midnight Flyer
02. Star Of Rio
03. Gemini
04. Sad State Of Affairs
05. Jennie
06. Domino
07. Josephine
08. Space Whisperer
09. Something Mysterious
10. Saturn In Velvet
11. Just Another Night

Muzikanten van meer extreme metalbands die zich te buiten gaan aan catchy rock, sinds Audrey Horne kijk ik daar al wat minder vreemd van op. Maar eigenlijk maakt The Night Flight Orchestra het stiekem nog wel een stuk bonter. Onder aanvoering van Soilwork-duo Björn Strid (zang) en David Andersson (gitaar) en bassist Sharlee D’Angelo (Arch Enemy, Spiritual Beggars, Witchery, Mercyful Fate) wordt een guilty pleasure van de gevaarlijkste soort over de nietsvermoedende mensheid uitgestrooid.

Hoewel deze band al een jaar of tien bezig is, en met Amber Galactic toe is aan album nummer drie, was ik The Night Flight Orchestra nog niet eerder tegen gekomen. En dat weet ik heel zeker, want wanneer je eenmaal kennis hebt gemaakt met de uberpakkende muziek van dit gezelschap, vergeet je het gegarandeerd nooit meer. Ik heb lang gedacht dat Ghost het meest stiekeme, verslavende Zweedse muzikale exportproduct was (ok, na Abba dan toch) maar ik weet inmiddels beter.

Tijdens de eerste vier nummers van Amber Galactic hoor ik de meest authentieke, gladde, maar toch opzwepende hardrock die ik sinds de jaren '80 gehoord heb. Ik moet daarbij vooral denken aan Kiss (luister eens naar Gemini, damn, het zou bijna een cover kunnen zijn), maar ook aan Thin Lizzy; nou ja, vooral aan eind jaren '70 / begin jaren '80 zoete hardrock. En ja, dat vond ik leuk vroeger; en blijkbaar nu nog steeds dus. De muziek van The Night Flight Orchestra klinkt zo authentiek uit die tijd, dat is gewoon eng!

Aangekomen bij Jennie doen hele andere invloeden hun intrede, en komen we uit bij klassieke poprock a la Foreigner, Chicago, en vooruit, Kansas. Dit nummer vind ik toch al weer een stuk minder interessant, hoe zeer het ook in de tijdsgeest past. Hierna doet Domino me wel heel erg aan Toto denken, en even verderop Something Mysterious aan Survivor; en naderen we dus een bedenkelijk peil. Na het uptempo eerste kwartet nummers valt het vervolg me toch een tikje tegen, ondanks het vergelijkbare tijdmachine-gevoel. Achteraf zal me ook blijken dat die eerste vier mijn favorieten blijven.

Dat gevoel komt weer helemaal terug bij Saturn In Velvet, zodat het album toch positief afsluit. En na meerdere luisterbeurten blijft dat positieve gevoel. Allemachtig wat is dit verslavend lekkere muziek. Op zich doet The Night Flight Orchestra eigenlijk helemaal niks bijzonders, maar het is nou eenmaal zo dat deze muziek tegenwoordig niet meer gemaakt wordt; tenminste niet op deze manier. Hier horen we een heel ander retro-geluid dan hetgeen we al van zoveel vintage bandjes gehoord hebben de laatste jaren; en stiekem is dit natuurlijk ook veel leuker! Ik vrees dan ook dat een aantal nummers van Amber Galactic nog wel een poosje in mijn hoofd geplakt blijven zitten.