Loading...

The Ruins Of Beverast - Blood Vaults – The Blazing Gospel Of Heinrich Kramer

Gepost in Reviews door Chris van der Aa op 13-09-2013

Tracklist

01. Apologia
02. Daemon
03. Malefica
04. Ornaments On Malice
05. Spires, The Wailing City
06. A Failed Exorcism
07. Trial
08. Ordeal
09. Monument

The Ruins Of Beverast is sinds 2003 het eenmansproject van het Duitse multitalent Alexander Von Meilenwald (geboren als Alexander Frohm). Ooit begonnen als (atmosferische) black metal act (debuutalbum Unlock The Shrine) zijn er in de loop der jaren steeds meer doom en zelfs barokke of gothi(s)c(he) elementen in de muziek geslopen. Blood Vaults - The Blazing Gospel Of Heinrich Kramer (Cryptae Sanguinum - Evangelium Flagrans Henrici Institoris) is de wel erg lange titel van het vierde album van deze Duitser, hierna kortweg te noemen: Blood Vaults.

Het is een conceptalbum, waarvan de teksten gebaseerd zijn op het boek Malleus Maleficarum, of in het Nederlands: de Heksenhamer, van de Dominicaanse inquisiteur Heinrich Kramer. Het boek is geschreven in de jaren 1485-1486 en is een handboek voor de heksenjacht dat gedetailleerd uitlegt hoe heksen ondervraagd moeten worden en welke foltermethoden het meest effectief zijn. Dat klinkt op voorhand natuurlijk al als een dankbaar onderwerp voor een zeer duister album. Dat is het dan ook geworden.

Apologia begint met een grafstem het verhaal te vertellen (zie de tekst onder deze alinea) en geeft de sfeer meteen goed weer. Als muzikale omlijsting horen we een (kerk)orgel dat we gaandeweg het album nog heel vaak tegen zullen komen. Ik moet zeggen dat het concept en de muzikale invulling daarbij me bij vlagen behoorlijk gegrepen heeft. Blood Vault beluister je het beste als een lang nummer, dat dan helaas wel 79 minuten duurt, en dat is een hele zit. Ik vind 'm de moeite waard, en als je helemaal in het verhaal zit lijkt het ook echt niet zo lang te duren.

Among the calamities of a rapidly declining age,Of which – O grieving heart! – our aching souls are cursed to read and bear witness,It is primarily the vetus oriens,Which, unleashed through the irrevocable perdition of His downfall,Surceaseth not to befoul the Church,Whose early proliferation was blessed by the blood baptism of the novus oriens,The Human Christ,With manifold contagions of heresy.And yet, His attempts occur in times, as Earth's last eve befalls,And the deeds of man turn towards the sinister,And His mind fills with wrath, for the end of all times draws near.And thus, He planted a novel depravation within the acre of God,Marked by the shape of the female, who serves as its gateway:Heresy of the maleficae, so I speak.

Het tempo ligt over het geheel genomen laag, alleen op Ordeal, gedeelten van Daemon en verder slechts fragmentarisch gedurende het album, gaat het stevig omhoog. Daemon is wat dat betreft dan ook van de meest afwisselende nummers van het album, voor de rest is het vooral een loom doomtempo dat de toon zet. Aangevuld met black metal / postrock-achtig gitaarwerk, een diepe smerige zang- en/of vertelstem (af en toe horen we ook koorzang) en afwisselend lome trommelslagen en blastsnelheden is het vooral de orgelmuziek die de aandacht trekt. Die wordt hier zo'n beetje op dezelfde manier gebruikt zoals bijvoorbeeld Type O Negative dat deed. Ik heb daarmee meteen de associatie met een soort van donkere romantiek qua sfeer, die ik hier aangenaam vind passen.

Malefica is daarmee een van mijn favorieten van het album, hier komt die combinatie van schoonheid en een donkere sfeer optimaal tot uiting. Melodie en zwartgallige thematiek gaan hand in hand, en levert kippenvel opwekkende muziek op. Voor mij dan toch. Vooral de cleane vocalen (zowat de enige op dit album) hebben in deze context dan ook een meerwaarde. De combinatie met de melancholieke (soms cleane) gitaarpartijen gaat door merg en been. Het klinkt misschien bij vlagen wat simplistisch, maar juist dat zorgt voor mijn gevoel voor het juiste effect. Afsluiter Monument voldoet precies aan diezelfde sfeer, en is mijn andere favoriet van het album, waarmee het cirkeltje aardig rond is.

Tussendoor horen we met bijvoorbeeld Spires, The Wailing City en A Failed Exorcism dezelfde lange, maar uiterst sfeervolle tracks. Vervelen doet het me nooit, want er is altijd sprake van een zekere spanningsopbouw in de muziek en/of in de vertelling. Door net eens een verandering in de vocale insteek, of een subtiele toevoeging van een ander of anders gebruikt instrument (bijvoorbeeld de tribal drums in Spires) wordt de eentonigheid voor gebleven. Naar het einde toe wordt met Trial en het al eerder genoemde Ordeal de loomheid doorbroken, alvorens met het magistrale Monument de grande finale aanbreekt. Op repeat drukken doe ik niet meteen, maar dit ga ik dus echt wel vaker beluisteren!