Tragacanth - The Journey of a Man

• BandTragacanth [NL]
• TitelThe Journey of a Man
• Release datum15-07-2018
• LabelLoud Rage Music [RO], Pest Records [RO]
• Genre Melodieuze/ Symfonische black metal

Tracklist

01. Survival: Stagnate Reality
02. Denial: They Are Mistaken
03. Anger: Kitrine Chole
04. Depression: Waning Light [ft. Manuela Marchis]
05. Bargaining: Will You Answer Me? [ft. Rik Van Schaaik]
06. Nightmare: The Vision
07. Acceptance: My Destiny Awaits
08. Suffering: The Essence Implodes
09. Death: Journey's End

Net zoals ten tijde van het debuutalbum van Tragacanth (december 2015) loop ik ook nu weer dwaas achter de feiten aan. Opnieuw duurt het maanden eer ik me aan het beluisteren en bespreken van het album heb gezet. En opnieuw is dat toeval; het is zeker niet zo dat ik er moeite mee heb, Anthology Of The East kon ik namelijk zeker waarderen. In een ongewijzigde bezetting is opvolger The Journey of a Man tot stand gekomen, dus dat belooft alvast veel goeds.

Over het algemeen is het wel een aanrader wanneer een band buiten de hokjes durft te kleuren; en vooral te denken en musiceren. Dat doet Tragacanth zeker. In de basis is het een atmosferische mix van death en vooral black metal, waaraan een diversiteit aan elementen uit andere subgenres wordt toegevoegd. Er wordt gewerkt met akoestische sfeerelementen, een sporadische sample (denk ik tenminste), en ook een symfonische invulling maakt een belangrijk deel uit van het rijke geluid van Tragacanth.

Direct vanaf opener Survival: Stagnate Reality laat de band horen niet vies te zijn van genre-vreemde invloeden en passages: we horen blasts gecombineerd met folklore-achtige dansbare deuntjes of anderszins afwijkende (ingetogen) stukjes. Deze lijken in eerste instantie op de lachspieren te werken, of in elk geval even wennen; maar deze vormen een onmiskenbaar onderdeel van de muzikale insteek van Tragacanth. Het zijn de elementen die klinken alsof ze afkomstig zijn uit het Midden Oosten die ook al op het vorige album opvielen.

Regelmatig komen ook proggy loopjes voorbij, waarbij vooral de basgitaar (zoals in Anger: Kitrine Chole en Depression: Waning Light goed naar voren komt) zich mag doen gelden. Overigens staat dat instrument misschien net iets te prominent in de mix, maar echt storen doet het me niet. Ook de af en toe wat abrupte breaks reken ik tot de progressieve inventaris, die een onmiskenbaar deel uitmaakt van het repertoire. Neem als voorbeeld maar eens de elektronische break ruim halverwege Denial: They Are Mistaken. Die zie je toch echt niet aankomen; maar het werkt wonderwel.

En dat geldt voor het meeste van wat Tragacanth te bieden heeft: onverwachte wendingen en geluiden, allemaal naadloos ingepast in het grotere geheel dat de band voor ogen heeft. Hoe apart soms ook, het past allemaal wél. Neem als voorbeeld eens de piano/blast-overgangen in Suffering: The Essence Implodes. Ondanks dat deze muziek voor extreme metal-begrippen behoorlijk wat melodieuze elementen bevat, is dat wat anders als dat de muziek toegankelijk is, want dat is zeker niet het geval. Bij eerste beluistering bijt je hier echt spreekwoordelijk de tanden op stuk.

Maar doorzetten loont, absoluut! 52 Minuten van zulke intense muziek blijft een hele zit, omdat er zo veel gebeurt. Maar ik raad The Journey of a Man aan elke liefhebber van progressieve, extreme death/black metal van harte aan. Het kwartet van Tragacanth staat zowel als muzikanten als componisten hun mannetje, ze weten de meest ingewikkelde en druk klinkende passages tot een bevredigende oplossing te leiden. En dat vind ik knap.