Tragodia - Mythmaker
- Tragodia [IT]
- Mythmaker
- 01-11-2013
- Kolony Records [IT]
- Sure Shot Worx [DE]
Tracklist
01. A Cry Among The Stars
02. The Oracle And The Muse
03. A Temple In Time
04. Wisdom In The Meadows Of Sorrow
05. Tidal Waves Of Greatness
06. Once In Arcadia
07. The Stone And The Idol
08. Born Under Niobe
09. Mythmaker
10. The Weeping Rock Of Seriphus
11. Downfall Of The Ancients 2013
Tragodia uit het Italiaanse Brescia bestaat al sinds 1996. In eerste instantie werd de band opgepikt door het Nederlandse Dark Balance label, dat op het debuutalbum The Promethean Legacy (2007) resulteerde in gothic metal met mannelijke en vrouwelijke zang. In januari van het jaar 2012 verscheen een tweede album Theomachy, waarop op Francesco Lupi (gitaar, toetsen) en drummer Daniele Valseriati na, niemand van de bandbezetting van het debuut meer over is. Een stap verder, ofwel het volgende album, neemt daarna wat minder tijd in beslag dan de voorgaande twee. Mythmaker verschijnt in november van dit jaar, in dezelfde bezetting, en een vergelijkbare muzikale koers.
De Italianen brengen een vlotte mix van gothic en enigszins progressieve metal, die zich laat vergelijken met bands als Symphony X en Fates Warning, maar dan enerzijds een tikje donkerder, en anderzijds wat toegankelijker. Het album opent met A Cry Among The Stars, waarin we meteen zo'n catchy melodie te horen krijgen. Goed verstaanbare, sterke cleane zang, vingervlug gitaarwerk, en sferisch toetsenwerk vormen de voornaamste ingrediënten voor de muziek van Tragodia.
Hoewel de donker getinte metal behoorlijk lekker in het gehoor ligt, gaat Mythmaker me op den duur toch een beetje vervelen. Oorzaak: de nummers onderscheiden zich naar mijn idee te weinig van elkaar; het is te veel van hetzelfde na het album in z'n geheel beluisterd te hebben. Op zich zit de muziek prima in elkaar, en de muzikanten weten overduidelijk heel goed waar ze mee bezig zijn; en zoals gezegd: het luistert lekker weg. Misschien wel te gemakkelijk, waardoor geen blijvende indruk wordt achtergelaten.
Een uitzondering is er in de vorm van het langere The Stone And The Idol, dat denderend en zinderend de gehoorgangen teistert. Een vet nummer waarin veel laag gecombineerd wordt met sferisch toetsenwerk, deze houdt de aandacht goed vast. Het album kent dan ook zeker zijn momenten, maar als geheel weet het mij niet te overtuigen, hoe knap het ook allemaal in elkaar zit.
