Trees Of Eternity - Hour of the Nightingale

• BandTrees Of Eternity [FI]
• TitelHour of the Nightingale
• Release datum11-11-2016
• LabelSvart Records [FI]
• Genre Doommetal

Tracklist

01. My Requiem
02. Eye of Night
03. Condemned to Silence (ft. Mick Moss, Antimatter)
04. A Million Tears
05. Hour of the Nightingale
06. The Passage
07. Broken Mirror
08. Black Ocean
09. Sinking Ships
10. Gallows Bird (ft. Nick Holmes, Paradise Lost)

Ik heb in sommige bespiegelingen al eerder geschreven dat ik vind dat vaak uit menselijk lijden de mooiste muziek voortkomt. Zeker binnen de doom metal meen ik dat met enige regelmaat terug te horen (The 11th Hour, Vallenfyre). In het geval van Trees Of Eternity blijkt dit uiteindelijk wel een hele wrange constatering. Gezien de omstandigheden - of althans de kennisneming daarvan - kan het niet anders dan dat de muziek op Hour of the Nightingale je wel moet raken. Lees, luister, en huiver.

Eerder dit jaar (op 18 april) verloor de van oorsprong Zuid-Afrikaanse, maar naar Zweden verhuisde zangeres Aleah Liane Stanbridge de strijd tegen kanker. Zij werd slechts 39 jaar 'oud'. In 2009 richtte zij met haar levensgezel en muzikale partner Juha Raivio de band Trees Of Eternity op, nadat ze gezamenlijk aan een nummer van diens band Swallow The Sun hadden gewerkt. Op dat moment nog als duo werd een veelbelovende demo The Ocean (2013) opgenomen en uitgebracht. Overigens zijn de vier nummers van die demo ook op dit album terecht gekomen, in vernieuwde versies.

Hour of the Nightingale is al in 2014 opgenomen, maar bleef om onbekende reden op de plank liggen. Het album is opgenomen door wat je bijna een supergroep zou kunnen noemen: naast zangeres Aleah en gitarist Juha Raivio bestaat Trees Of Eternity tijdens de opnames uit drummer Kai Hahto van Wintersun en Nightwish (ook ex-Swallow The Sun), en de broers Fredrik (gitaar) en Mattias Norrmann (bas) van October Tide, en ook ooit in Katatonia. Het bijzondere is dus dat dit gezelschap zeven maanden na de dood van de initiatiefneemster alsnog heeft besloten het album uit te brengen; hetgeen ongetwijfeld heeft geleid tot de nodige emotionele worstelingen.

Maar deze plaat verdient de release zonder enige twijfel! Met genoemde bands is ook al wel enigszins de muzikale richting van Trees Of Eternity verklapt. Swallow The Sun, October Tide en Katatonia hebben zeker hun sporen achter gelaten in het geluid van deze band. Fraaie, melancholische doom in een enorm weemoedige, sombere, verdrietige sfeer is het dat de luisteraar hier wordt voorgeschoteld. Waarbij het de serene, dromerige zang van Aleah is, die het verschil maakt.

In iets meer dan een uur krijg ik regelmatig het kippenvel op de armen bij het beluisteren van de tien met zorg gecomponeerde nummers. Zonder dat ik het concreet in woorden kan vatten is dit voor mij in essentie waar muziek om draait: emotie, gevoel. Ik geef het onmiddellijk toe: de wetenschap dat de zangeres en mede-componiste van deze teksten en muziek zo recent en jammerlijk aan haar einde is gekomen speelt daarbij een rol. Daarnaast is dit sowieso muziek waar ik een week gemoed van krijg: zo veel sfeer, melancholie, gevoel.

Na al deze gevoelskwesties volgt echter ook een grote maar. Laat je bovengenoemde bespiegelingen weg, en luister je puur naar de muziek, blijft er weliswaar een sterk album over, maar niet eentje dat een onmisbare schakel vormt binnen de collectie van de liefhebber. In dezelfde tijd als het beluisteren van het album was ik bezig met samenstellen van mijn jaarlijst voor dit jaar, en kwam ik tot de conclusie dat Hour of the Nightingale daarin geen plaats krijgt. Ik heb echt geprobeerd om het er nog tussen te frommelen, maar dat kreeg ik voor mezelf niet gerechtvaardigd. Uiteraard zal ik er nooit achter komen, maar ik ben zelf wel erg benieuwd naar hoe ik dit album zou beoordelen zonder te weten wat ik nu wel weet. En juist dat vind ik een hele interessante kwestie....