Tribulation - Where The Gloom Becomes Sound

• BandTribulation [SE]
• TitelWhere The Gloom Becomes Sound
• Release datum29-01-2021
• LabelCentury Media Records [DE]
• Genre Dark rock / metal, Gothic metal

Tracklist

01. In Remembrance
02. Hour Of The Wolf
03. Leviathans
04. Dirge Of A Dying Soul
05. Lethe
06. Daughter Of The Dijnn
07. Elementals
08. Inanna
09. Funeral Pyre
10. The Wilderness

Collega Edwin maakte met plezier de transitie van Tribulation mee van extreme (blackened) metal naar gotische, donkere romantiek. Hun laatste twee albums lieten wat dat betreft aan duidelijkheid niets te wensen over. Graag buig ik mij over het meest recente hoofdstuk in deze ontwikkeling: Where The Gloom Becomes Sound.

Gloom is daarbij het sleutelwoord, want een term die regelmatig opduikt om muziek en atmosfeer van het recente en / of huidige Tribulation te omschrijven. Gevoelsmatig vergelijk ik deze ontwikkeling een beetje met die van Paradise Lost: in den beginne een heerlijk zware doomy death metalband, en dan via gothic doom opgeschoven richting heuse jaren '80 new wave; als Depeche Mode in hun beste dagen. Ook hoor ik in dat kader wel raakvlakken met de Grieken van Rotting Christ.

In de basis horen we nog wel elementen die verwijzen naar de begintijd van de band, maar Tribulation grijpt op dit nieuwe album dus nog nadrukkelijker terug op de muziekgeschiedenis. Er zijn referenties te horen met klassieke en gothic rock uit de jaren '70 en '80, met de nadruk op atmosferisch sterke composities en pakkende gitaarmelodieën, luister maar eens naar Leviathans. Tribulation brengt daarmee - heel knap - catchy muziek, zonder dat het (wat mij betreft) (te) cheesy wordt. Heel af en toe knipoogt de band dan gevaarlijk in de richting van een band als Ghost, maar zo ver gaat Tribulation gelukkig niet. Grappig genoeg meen ik in Daughter Of The Dijnn naar het einde toe heuse NWOBHM-invloeden te horen, dat vind ik dan weer wel opvallend.

Een voorname spanningsboog zit 'm in de paradoxale tweestrijd tussen de zware grunt versus de melodieuze, atmosferische gitaarlijnen. Ik vind die vocalen soms ook niet passen, omdat die de door de muziek zorgvuldig opgebouwde sfeer teniet lijkt te doen. Zo ervaar ik dat tenminste wel. Echter wanneer de zang zich iets meer bescheiden opstelt, heser, en daarmee vooral dreigender klinkt, klinkt een heerlijke combinatie, zoals in eerste instantie in opener In Remembrance blijkt. In een nummer als Leviathans wringt het daarentegen een beetje.

Tribulation trekt de lijn van de twee voorgaande albums op volkomen logische wijze door, zonder op dit nieuwe album opzienbarende nieuwe elementen toe te voegen. De muziek klinkt wat dat betreft vertrouwd, al zullen liefhebbers van het oudere werk daar zeker anders over denken. Ik kan hier prima naar luisteren, vooral de donkere, gothic insteek spreekt me behoorlijk aan!